Logboek 2020

Zaterdag,7 maart 2020

Anakena

Met een oproep naar Portcontrol die niet reageert roep ik de Bella Donna op, die me vertelt dat er 6 meter hoge swell golven voor de deur van Hanga Roa staan. Dit lijkt me erg veel maar het geeft wel aan dat je niet kunt landen. Het besluit is snel genomen om een dagje Anakena te doen. Met een telefoontje naar Jacqueline om het slechte nieuws te brengen om een dagje te wachten. Het wordt een dagje lezen maar veel gedachtes gaan uit naar wat me gisteren allemaal overkomen is.

Het lijkt nu al wezenloos en ver weg zodat het duidelijk is dat het nog niet verwerkt is. De storm die over de mast heen joeg, de swell van meer dan 4 meter (blijkt uit een gesprek met de Bella Donna), de rukkende ankerketting, het op drift raken van de Charterboot, het op de rotsen stranden en langzaam het toplicht zien doven, de omstanders met de wanhoop in de stemmen, het plotselinge omdraaien van de Solace, de vermissing van Steve, de realiteit en de veronderstelling met de gruwel van wat Steve is overkomen. De uren erna met de steeds hoger wordende golven, de verslagenheid van de resterende 5 schepen als de 10 negertjes op een hek, geen tijd om na te denken omdat je door moet vechten tegen die aanstormende oceaan en dan het besluit om anker op te gaan.

Ik zie nog het spookachtige licht van de raampjes van de Traveller Exxpedition. Een schip van 22 meter die ontzettend ligt te stampen en te lang is om over de golf te rijden en twee golven moet verwerken. De boeg diep door het water slaat, de achterkant van het schip dat hoog zijn achterwerk omhoog gooit. Het is herhalen van het blog van gisteren maar is het verhaal wat ik vandaag een plaats heb moeten geven.

Het voorzichtig naar voor schuiven aan je veiligheidslijn om in de golven die over de boeg stromen je anker vrij te moeten maken van de snubber. Geen mes bij je hebben en terug moeten om een mes te halen want anders wordt het een knoop bij de ankerlier. Het binnen takelen van de ketting over de kettingrol waar de ketting soms enkele tanden afspringt omdat de krachten te groot worden. Met vereende krachten de ketting samen met de lier binnenhalen en wachten dat de golf voorbij is zodat de ruimte die ontstaat op de ketting genoeg is om weer een meter naar binnen te sjorren. De vrijheid van open water terwijl je weet dat je nog heel veel moet doen om uit de risicosfeer te komen. Anker borgen, zeilen bij zetten om rust op de golven te krijgen. Het water spuit over het dek en ga zelfs een keer helemaal onderwater terwijl je alleen maar goed vast kan houden wetende dat de golf wel weer voorbij zal glijden. Met de kotterfok en gereefd zeil, de motor op 1200 toeren komt ineens de rust in de situatie en is de Queen B veilig door op zee te zijn. Nu wakker blijven en de Queen B naar rustiger vaarwater brengen. De Noordzijde moet zonder swell staan maar dat blijkt ook niet waar te zijn, hier staat de swell van de storm uit het Noorden.

De Traveller Edge Exxperience moet zijn ankerketting achterlaten want het was te gevaarlijk deze binnen te brengen. Het schip wordt alleen bemand door vrouwen en ik heb diepe bewondering hoe ze het allemaal geklaard hebben.

Een triestheid overvalt me dat we Steve hebben achterlaten en geen kans hebben gehad om maar iets te kunnen doen in dat kolkende lagerwal golf brekende schuimende ankerplek waar we hebben gelegen. Had ik iets moeten of kunnen doen? Ik had niets kunnen doen, het was alleen voor de vorm geweest of de held uithangen want het was nutteloos geweest.

Steve een schipper net zo oud als ik en heengegaan met zijn passie van wereldzeilen. Sympathieke Amerikaan die zich niet wilde opdringen, klaar om te helpen en om andere schepen in de gaten te houden om te zorgen voor, de koplamp op het hoofd toen hij in dinghy zat, zorgen maakte of de bijboot van het Charterschip op drift was. Ik hoor hem nog over de VHF roepen dat het licht van de Charterboot nog onderwater scheen en uitging. Een wereldzeiler die Vuurland heeft gerond, de stormen van 65 knoop in de Kanalen van Chili trotseerde en hier in de Swell zijn einde vindt.

Cathy en Andrew van de Bella Donna komen voor een praatje en bespreken de plannen voor de komende weken maar ook wat hiervoor is beschreven. De Bella Donna heeft dezelfde plannen als de Queen B en zullen hen nog wel meer tegen gaan komen.

In de verte zie ik een mooi motorjacht van 25 meter aanvaren en vaart de ankerplek voorbij. Ik roep het schip op en vertel de situatie bij Hanga Roa en adviseer hen in de buurt te blijven. De kapitein, een Fransman uit Papeete is dankbaar voor de oproep en weet dat het een terugvaart uit Hanga Roa bespaart. Op kanaal 72 praten we een beetje op en neer en de Etoile d'Azur komt van Saint Barth en heeft ook Zuid-Amerika gerond waar het uit Chili is overgestoken naar Paaseiland. Drie dagen in een echte storm gezeten en is blij dat hij even op adem kan komen.

In de avond vertrekt de Pakia Tea naar Gambier en zwaai ze met contact via de marifoon uit. Met een prachtige roodgele spinnaker zwaait het schip de achterblijvers uit en zie ver in de horizon het zeil als laatste verdwijnen. De volle maan verlicht het water, het schijnsel van de maan en de kalme zee doen me geloven dat er niets aan de hand is. De wereld gaat gewoon zijn gang.