Frikndellen strooptocht

Dinsdag, 23 april 2024

Dintelmond

Het weekend was bijzonder met opnieuw bar en boos weer zodat het weinig uitnodigend was om een tochtje te maken. Het weekend is besteed aan leuke huiselijke dingen en bezoekjes of ontvangsten van familie en vrienden. Afgelopen zondag kleinzoon Jim afgesproken om een tochtje te maken. Rond negen uur haal ik Jim op van zijn thuis en rijd naar de Aldi in Zijtaart vlak bij de boot voor enkele noodzakelijke versnaperingen als chips, snoep en koek. De reis kan beginnen.

Jim is aan boord van de AlbinO de hoofdwerktuigkundige. Deze functie is op de grote schepen van groot belang en ook Jim neemt zijn taak serieus.

De hoofdwerktuigkundige aan boord van een schip speelt een cruciale rol in de technische afdeling en is verantwoordelijk voor de goede werking van alle mechanische en elektrische apparatuur aan boord. Laten we enkele van de specifieke taken en verantwoordelijkheden van de hoofdwerktuigkundige eens nader bekijken, Zie uitleg van functie onder.

Jim maakt de toegang tot de motor open en controleert het oliepeil en de spanning op de v-snaar. Met een tevreden knik start hij de motor die direkt aanslaat. We varen naar de brug en vragen om een opening en stomen direkt door naar Dinteloord om op frikandellen-strooptocht te gaan wat helaas mislukt omdat de cafetaria’s allemaal gesloten zijn. We besluiten de strooptocht in de Action waar we ook daar met lege handen uit vrij komen. Jim probeert met de werphengel ons gezicht te redden op het scorebord maar ook dat mislukt. Terug naar de brug via de smalle sloot en varen naar de sluis waar de zeilen gehesen worden in een zowat windstille omgeving. De haveningang blijft erg lang in zicht zodat de saaiheid een belangrijk signaal wordt om de zeilen te bergen en de motor te starten om terug naar de haven te varen.

Onderweg naar huis doen we enkele watersportwinkels aan en besluiten de dag met een prima maritiem gevoel tussen kleinzoon en opa.

Functie van werktuigkundige aan boord van een schip:

1.⁠ ⁠Leiderschap en Beheer: De hoofdwerktuigkundige geeft leiding aan de machinekamercrew en zorgt ervoor dat alle taken efficiënt en veilig worden uitgevoerd. Hij/zij plant en coördineert het onderhoud en de reparaties aan boord, houdt toezicht op het werk en zorgt ervoor dat alle procedures in lijn zijn met de internationale en lokale maritieme regelgeving.

2.⁠ ⁠Onderhoud en Reparaties: Regelmatig onderhoud van de apparatuur is essentieel om te zorgen voor de operationele betrouwbaarheid van het schip. De hoofdwerktuigkundige plant onderhoudswerkzaamheden en zorgt ervoor dat alle noodzakelijke reparaties tijdig worden uitgevoerd om downtime te minimaliseren.

3.⁠ ⁠Veiligheid en Regelgeving: Het volgen van veiligheidsprotocollen en de naleving van maritieme wet- en regelgeving zijn topprioriteiten. De hoofdwerktuigkundige zorgt ervoor dat alle activiteiten in de machinekamer voldoen aan de veiligheidsnormen en regelgeving, zoals die zijn opgesteld door de International Maritime Organization (IMO), en voert regelmatig veiligheidsoefeningen en -trainingen uit.

4.⁠ ⁠Budgetbeheer: De hoofdwerktuigkundige is verantwoordelijk voor het beheren van het budget voor de machinekamer, inclusief de kosten voor onderdelen, brandstof en andere benodigdheden. Het efficiënt beheren van deze middelen zonder in te boeten aan de veiligheid of functionaliteit is een belangrijk aspect van de rol.

5.⁠ ⁠Noodgevallen: In geval van technische storingen of noodsituaties is de hoofdwerktuigkundige verantwoordelijk voor het snel en effectief handelen om het probleem op te lossen en de veiligheid van het schip en de bemanning te waarborgen.

De rol van hoofdwerktuigkundige vereist een grondige technische kennis, leiderschapsvaardigheden, en het vermogen om onder druk te werken.

Oyster Yacht

Zaterdag, 16 maart 2024

Gili Gede

Vast ritueel is het opruimen op de dag voor het vertrek. Wat heeft een mens een hoop troep wat hij moet meenemen. Vroeger in de trekschuit moest je vooral je stenen pijp met wat tabak niet vergeten, nu is het gsm, gehoorapparaat, laptop, laders, E-book, tickets, reisdocumenten en een koffer vol met retourartikelen. De kapotte AIS van de Blue Spirit ter reparatie in Nederland kan er nog wel bij. De exit-procedure van een boot is ook een heel rijtje, hoofdschakelaars, luiken sluiten, koelkasten openzetten, anti-insectenspray, zwemtrap omhoog, alle losse spullen van dek, watermaker conserveren, beschermkapjeselektronica plaatsen, toilet schoonmaken en conserveren met anti-kalk, alle stekkers eruit. Bang om iets te vergeten kijk ik gelukkig nog even snel naar de generator waar het koelvloeistof pompje nog staat te draaien. Deze zuigt de startaccu leeg zodat de schakelaar van de generator uitzet en nog snel een peut stroom in de startaccu laadt door de hoofdmotor een drie kwartier te draaien.

De Oyster aan de overkant van de steiger is bemand. De eigenaar stelt zich voor en beloofd een oogje in het zeil te houden de komende periode want hij blijkt tot augustus aan de steiger te blijven liggen. Met zulk een mooi zeewaardig en luxe schip aan de steiger blijven liggen lijkt mij een gruwel. Maar het komt mij wel goed uit.

René is wat vroeger dan anders om me op te halen en af te leveren voor de taxi. De laatste levensmiddelen overhandig ik hem zoals een aangebroken knoflook, twee uien, doosje aangebroken roomboter, twee paprika’s en een verdroogde stengel bosui. Crisispakket maar heb er een hekel aan om eten weg te gooien en hij kan er misschien iets mee. De taxi is besteld om halftwaalf, wij komen rond elf uur in de haven en de taxi staat ons al op te wachten zodat het afscheid wel erg snel gaat. René bedankt voor alle assistentie, de vriendschap en het elkaar vrijlaten en toch met elkaar zijn, we zien elkaar in april weer om elkaar bij de volgende tochten weer te begeleiden.

De taxichauffeur heeft zijn jongere broer meegenomen en wil graag een praatje aan. Ik beantwoord zijn vragen beleefd maar houd het gesprek af zodat ik op mijn gemak naar buiten kan kijken. Het verkeer lijkt rustig de eerste 20 kilometer maar in de buurt bij Mataram verandert dat door vooral veel in de weg rijdende langzame vrachtwagens die met schrik voor ieders leven ingehaald moeten worden. De scooters snorren de taxi links en rechts voorbij, de tegenliggers toeteren als waarschuwing want die worden soms gewoon de berm in gedwongen. Een vrachtwagen staat dwars over de weg en is zijn voorwiel kwijt. Twee auto’s zijn geraakt door het zijn eigen weg zoekende voorwiel en er staat een hele menigte omheen die gevraagd of ongevraagd advies geven en spreek ik nog niet eens over de ramptoeristen in de berm. Twee uur in de taxi om op het vliegveld te komen en meld me bij de balie voor een ticket en het droppen van de koffer. Het is vreemd dat ik geen vervolgticket kan krijgen. De oplossing lijkt om de speciale app van Qatar Airways te laden, maar de app doet aan alle kanten moeilijk en dat ik contact moet opnemen. Daar heb je niets aan.

De eerste twee uur zijn voor Praia (Lombok) naar Jakarta. Bij de landing gaat mijn telefoon en spreek een man die heel snel Engels spreekt, met Indonesisch accent. Ik begrijp dat er een vluchtwijziging aan me voorgesteld wordt omdat de stoel van mij is overboekt. Het maakt niet veel uit, of ik nu 7 uur moet wachten in Jakarta of 7 uur moet wachten in Doha. Met een prima service en begeleiding word ik overal langs geloodst om snel in het wachtende vliegtuig te stappen. Qatar Airways is een uitstekende gastvrije luchtvaartmaatschappij en voel me als in een cruiseschip ontvangen. Luxe stoelen, diner a la carte met glaasje champagne en de bijpassende wijnen.

Het is zo comfortabel dat ik kans krijg om 4 uur te slapen aan een stuk door. Nog nooit meegemaakt in een vliegtuig. Zo sta je fris en uitgerust in een immense hal in Doha. Een enorm complex en denk zelfs veel groter dan Schiphol. De luxe druipt uit de belastingvrije winkels, de parfummetjes in de winkels maken zelfs de Parijzenaren jaloers en om de tien reizigers tref ik een gastvrouw die je graag de weg wijzen. In een zeer comfortabele stoel wacht ik de nacht af om morgenvroeg om 6 uur weer te vertrekken.

Nasi goreng ayam

Vrijdag, 15 maart 2024.

Gili Gede

Poetsdag en de dag ter voorbereiding van het vertrek. Generator proefdraaien e deze loopt nog even warm. De afsluitring van de koeler ontbreekt en daarmee trekt hij valse lucht zodat de doorstroming van het koelwater tegengehouden wordt. Poetsen en schrobben, opruimen, tickets proberen te printen, en nog een hele waslijst van activiteiten. Het is erg warm en al snel ben ik een wandelend stuwmeer en de onderbroek neemt geen water meer op maar verzamelt water zodat na 5 uur aaneengesloten bezigheden, ik het wel prima vind en een nasi goreng als lunch ga halen bij het restaurant.

In de middag heerlijk in het zwembad en in de avond naar de Fransman. Ondertussen kennisgemaakt met de verschillende zeilers en jammer dat de contacten wat laat op gang komen. We zullen de bemanningen nog wel treffen later want ze willen bijna allemaal nog naar het westen varen.

Pensionado, Zee van tijd.

Donderdag 14 maart 2024

Gili Gede

Het eiland is interessanter dan mijn verwachting. We lopen via een pad langs de kust en komen enkele dorpen tegen. Vreemd genoeg een aantal duik- en snorkelbedrijven, ik vraag me af, hoe komen deze aan hun klanten?

De ramadan is begonnen en het lijkt of het dagelijkse leven stil is gevallen. De mensen liggen op hun houten bed voor het huis en kijken ons loom aan. Gelukkig voor ons dat het horeca leven voor de toerist gewoon doorgaat en uiteindelijk merken we er weinig van. Op een klein resort eten we de lunch en drinken een biertje. Heerlijk uitrusten bij de onrustige zee die tegen de stenen klotst op 10 meter van mijn bedje.

In de haven maak ik kennis met James, de zoon van Raymond die enkele weken op 62-jarige leeftijd met een hersenbloeding is overleden. Hij had een baan in Australië maar is toch overgekomen om de haven te gaan runnen. Hij heeft er zin in maar ik merk wel dat hij nog veel heeft te leren. Zijn opstelling is niet erg commercieel maar dat zal wel door de tijd veranderen.

Gisteren sprak ik de opstappers van een grote aluminium boot en zij vertelden me dat ze vandaag zouden vertrekken. Ik raadde het ze af want er is behoorlijke noordenwind en stroom tegen. Zal een lange tocht worden voorspelde ik. Toch zie ik ze vertrekken en wij kijken elkaar meewarig aan. Het verwondert dus niet dat ze aan het eind van de middag terug aan de steiger liggen. Bij het zwembad tref ik de schipper en doet nogal luchtig dat hij wat aan spelevaren was en een trainingssessie met zijn bemanning uitvoerde. Het is maar net welke draai je eraan geeft.

Een drukke afwisselende dag met de klussen vanochtend voor vertrek van zaterdag, de wandeling, het zware tafelen van de lunch met het dichthouden van de ogen en het zwembad bezoek. Leuke ervaringen voor een pensionado en besluiten om in het restaurant van de haven het diner te doen. Prima eten maar we zijn deze avond de enige gasten. Er zal hier wel nog wel een promotie-team op los gelaten moeten worden, om de gang erin te krijgen want alle gasten lopen naar Allan die er wel een feest van weet te maken..

Marina del Rey op Gili Gede

Woensdag, 13 maart 2024

Gili Gede

Lui opruimen, is opruimen zonder dat je er zin in hebt. Met tegenzin dus. Eenmaal opgang komt de gang er weer in en pak ik flink aan. Ankerlier fixeren, opstoppen met lapjes zodat er geen ratten binnen kunnen sluipen. De lijnen op de midden bolder en twee achterlijnen klaar leggen. De fenders langs de boot hangen, René bellen die direkt komt om als voordekker te functioneren. De ankerboei kan los en vaar langs de steiger om te zien of er hulp komt. Rene pakt de ankerbal op en ik trek de Queen B naar de steiger waar de mannen me opvangen met de lijnen. Prima landing en liggen vast aan de plek waar we zeker voor enkele maanden kunnen blijven liggen.

Na de koffie gaan we elk hun gang en kan nog enkele klussen aanpakken zoals de vernieuwing van de geleide-lijsten van het schuifluik, het vastzetten van de beugel bij het kompas, controle van de motor op water in het kijkglas van het filter, aan sluiten van het water en de bijboot schoonmaken en laten drogen op de steiger. Genoeg te doen en blijf maar doorgaan ondanks de warmte. Bij de fransman tot rustkomen bij een biertje en prima maaltijd.

Hoe is het nu afgelopen met de verkiezingen in Indonesië?

Het lijkt erop dat Probowono heeft gewonnen maar voordat alle stemmen zijn geteld kan het wel een maand duren voordat de definitieve uitslag bekend is.

Prabowo, voorheen een politieke rivaal van Widodo, heeft aangegeven dat hij het beleid van de president wil voortzetten. Dat de zoon van Widodo zijn running mate is, wordt ook gezien als een factor in zijn populariteit.

De minister is niet onomstreden. Het leger ontsloeg hem in 1998 na beschuldigingen van mensenrechtenschendingen. Prabowono ontkende iets te hebben misdaan en is ook nooit voor de rechter gekomen. Wel weigerden de VS hem harenlang een visum. 

In indonesie konden zo'n 250 miljoen kiezer een stem uitbrengen. Op honderdduizenden plaatsen zijn er gestemd in dit enorme land. Als geen van de kandidaten voldoende steun krijgt, moet later dit jaar een nieuwe verkiezingsronde worden gehouden,

Lombok binnenland

Dinsdag, 12 maart 2024

Marina del Rey

Met een zware tas aan wasgoed zeul ik naar het havenkantoor. De receptioniste met hoofddoek is in haar element en voelt niets van de bedwelmende warmte in het kantoor. Nu kan dat aan mij liggen maar ook René ontploft, twee hevig transpirerende Noordlanders die zich afvragen hoe het kan dat mevrouw zo “Cool” blijft. Ze moet erom lachen en zegt terecht dat ze bij ons in Nederland niet zal kunnen wennen vanwege de kou. Iedereen zijn leefgebied zullen we maar zeggen.

Na de administratieve plichtplegingen gaan we naar de overkant voor een scooter. Heerlijk afkoelen door de rijwind rijden we door een prachtig landschap. Eén van de mooiste tochten die ik maak van mijn leven. Het afwisselende berglandschap met rijstvelden, palmentuinen, vergezichten over de oceaan en de oceaan aan de andere kant, met aan de voet een fjordengebied. Bij het afdalen van de weg schuif ik naar de punt van het zadel en bij het beklimmen zit ik plots op de pakkendrager. De weg die kilometers in zicht voor me uit kronkelt, de enthousiast zwaaiende mensen, de markten langs de weg, de krakkemikkige huizen maar toch ziet iedereen er gezond en doorvoed uit. Telefoon in de hand met een scooter. De scooter is soms een vrachtwagen want wat deze mensen aan lading weten te verstouwen in ongelooflijk. En dan, worden we als twee bejaarden voorbij gestoven door een blanke stevig gebouwde dame met wapperende haren, diepe inkijk van voor en achter. Dit zijn nu van die momenten dat ik wens dat ze een lekke band rijdt. Je blijft toch de ridder met de helpende hand als het moet. Mevrouw blijkt dezelfde route te rijden als wij en is ook onder de indruk van het landschap.

En dan begint het te regenen en proberen onder een bladerdak van een boom wat beschutting te zoeken. Toch opnieuw doorwater nat, maar na de bui met de rijwind en een beetje zon is de kleding snel droog. De wind steekt op, de donkere wolken tijdens de terugweg zorgt het weer voor een andere beleving van het landschap.  Tijd maken voor boodschappen en omdat de ramadan ingetreden is, zijn alle Warung’s gesloten. Dan maar een lunch in de bar van de haven.

De middag voor het klussen en maak de laatste werkzaamheden van de generator af. Ik laat Harry Potter driekwartier draaien zonder enig problemen ben klaar voor een feestbiertje bij de Fransman. Met brede lach op het gezicht, Franse baret op het hoofd is hij gelukkig dat hij open mag blijven tijdens de ramadan en je ziet de opluchting.

Rede Batavia op Java

Maandag, 11 maart 2024

Gili Godeng  -  Marina del Rey

Gisteravond bleek nog niet voorbij met de beschrijving van de dag want na het diner begint het te regenen en komt er extra wind. We hebben afgerekend en prima gegeten zodat het tijd is om terug te gaan naar de boot. Een beetje regen is geen probleem en gaan op weg naar de dinghy. Ankertje los, ik in de boot en René steppend in het water om de dinghy dieper water te geven. Nu begint het te stortregenen en is er geen houden meer aan om droog te blijven. De motor slaat niet aan en gelukkig drijven naar een vissersboot. René rukt aan het trekkoord als een bezetene, drukt de brandstof-opvoerbal nog eens aan maar er is geen beweging in te krijgen. Blij dat we niet midden op het water zitten met deze stromingen en midden in het donker. Ik zie me al na enige dagen drijven bij de Rede van Batavia.

Goede raad is hulp halen en ons weg laten brengen naar de twee schepen en om morgen de motor te repareren, beter dan onbetrouwbaar oversteken. De barman loopt met paraplu naar het vissersdorp en trommelt twee mannen op die ons naar de overkant slepen. Als twee verzopen katten zitten we in de dinghy en beginnen zowaar te lachen en grappen makend, zodanig dat de sleper zich verschrikt omdraait en zich afvraagt wat er aan de hand is.

Blij dat we weer het dek onder de voeten voelen en met dank aan de vissersboot als sleper in dit hondenweer.

Rond 23.00 uur sluit ik de avond en probeer te slapen. De Queen B voelt zich niet op zijn gemak en giert een beetje achter de ankerketting door de golven die binnenkomen in de baai tegen een dwarsstroom. Om 04.00 helt het schip ineens vervaarlijk over, een plots opstekende harde wind veroorzaken een rommeltje door de losliggende dingen die alle kanten op vallen. Ik schrik en sta direkt naast mijn bed om de ankerwacht te controleren. De Queen B ligt als een huis achter het anker en hoef me geen zorgen te maken. De wind neemt toe en schuif het luik open om de buurschepen te bekijken. Er is paniek bij de catamaran naast ons. Lampen zwaaien over het dek, de dinghy wordt gestart en zie de catamaran van zijn plek drijven. Ik roep nog even op de marifoon maar niemand reageert. Vreemd, want als je problemen hebt dan gebruik je toch de marifoon? Na een drie kwartier is de squall over en schat dat de maximale wind rond de 32 of 34 knopen is geweest. Opruimen van de losse spullen en ga weer naar bed.

Om halfzes hoor ik een schurend geluid en denk dat een boom zich wil wortelen aan de Queen B. Weer uit bed spurten en zie dat de Blue Spirit tegen de ankerketting van de Queen B ligt. Gelukkig is de dinghy van René een prima fender en zorgt ervoor dat we schadevrij blijven. René probeert de motor te starten maar nu gaan alle registers van de wet van Murphy open. De motor start niet en René springt als een haas over het dek en krijgt uiteindelijk de motor aan de praat. Met wat duw en trekwerk maakt hij de twee schepen los van de ketting en vaart naar een plek verderop.

Nu is de Queen B eens niet van zijn anker en voel me gelukkig met de situatie hoewel het heel vervelend is wat de twee buren meemaken. Ik weet hoe het voelt om midden in de nacht eerst geconfronteerd te worden met ankeralarm, anker ophalen en in het donker een nieuw plekje vinden om te ankeren en dan de onzekerheid of deze echt wel houdt.

Tijdens het opkomen van het licht probeer ik nog even te slapen maar dat lukt slecht. Dit was een heftige nacht. Om halftien roep ik René en hij is al bezig geweest met de reparatie van de motor. De snelkoppeling van de benzinekraan aan de motor bleek niet goed vast te zitten en het is uiteindelijk een makkelijke reparatie. Koffiedrinken en beraadslagen wat we vandaag gaan doen. Er komt veel noordenwind en besluiten om naar Marina del Rey terug te varen. Het is windstil en ga de procedure, ankerop. Het uitbreken van het anker valt me erg mee want ik was bang dat de ankerketting om een stuk rif was gewikkeld omdat de Queen B zo vastlag.

Op het openwater zet ik het zeil en laat de motor bijstaan om een beetje drinkwater te maken. Heerlijk om op het water te zijn met de vissers om me heen, de bergen met dikke wolken omhuld, de sfeer met de benauwdheid wat te verwachten is in deze contreien.

In de haven heeft René een mooie ankerplek gevonden en voor mij een ankerboei.

We worden aangesproken door een Gerard met Jacqueline, Zuid Afrikanen, die rechtstreeks vraagt hoe het ons vannacht is vergaan want in de haven van Marina is meer dan 40 knopen wind gemeten.

De middag vul ik op met wat klussen aan de afbouw van de generator en ruim een bakskist op waar een rest water in staat. Zo blijf je bezig.

Het kantoor om ons te melden is gesloten zodat we ons heil maar zoeken bij de Fransman met een biertje waar we prima hebben gegeten, gekookt door de twee dames want Alan is boodschappen doen in Mataram.

.

Palen maar ook als bouwmateriaal geschikt.

Zondag, 10 maart 2024

Gili Godeng

Bij een wandeling over het strand spreken we een man die een project wil starten om iets met het plastic te gaan doen. Het strand ligt bezaaid met hout en plastic zodat een advies zou zijn om de plastics te verzamelen, granuleren, houtmeel maken, en deze brei door een worm persen onder 180 graden zodat er een bruikbaar product als palen, planken, of bouwmateriaal ontstaat. Ik zie de man wakker worden en ben overtuigd dat hij vanavond gaat googlen om te zien of het in te passen is voor zijn school. Overigens zie ik een aantal mensen plastic blanke drinkbekertjes en flesjes verzamelen. Dit zijn de krenten uit de pap maar als er een bewustwording gecreëerd kan worden dat het buiten de visuele hinder een waarde gekoppeld kan worden dan is dat mooi meegenomen.

Een leuke wandeling over het schiereiland maar de muggen denken er net zo over en zien me als graag geziene gast. Ik wrijf telkens over de armen en benen en toch weten ze een moment te vinden om toe te slaan. Muggenbeten vind ik niet zo erg maar de kans op malaria of dengue is groot. Aan de andere kant van het schiereiland ligt een verlaten gehucht of dorp waar nog enkele parelvissers zijn gevestigd. Met grote borden van verboden gebied moeten we een andere weg zoeken maar had graag eens binnen gelopen bij een lokale parelboerderij.

De generator staat als een huis op zijn blokken. Nu het opbouwen van de vele slangen en de pompjes. Twee uur verder ziet het er weer uit als een Fisher Panda en rene komt net op tijd om het grote moment van aftellen en “Ignition” mee te maken. Druk de startknop in en jullie raden het al. Geen enkele reactie. De handen zoeken hun weg over de startmotor en kom een losse aardedraad tegen. Opschuiven van het kabelschoentje en opnieuw starten. Slaat direct aan en Harry Potter begint zowaar te spinnen. De acculader bijzetten zodat de generator belast draait en dit gaat ook goed. De koeling doet zijn werk want na 45 minuten horen we geen alarm en de motor is handwarm. Wow, zijn we nu eindelijk op het moment dat we kunnen zeggen dat de klus geklaard is? Toch blijft het afmaken een groot punt want wil graag de alarmfuncties van het koelwater circuit intern alsmede het buitenwater gecontroleerd hebben. Het systeem met selenoids zit in mijn hoofd en is weer leuk om dit verder uit te werken.

Rond halfvijf een opnieuw verdiend biertje halen maar dat valt enigszins tegen vanwege de hoge golfslag. De dinghy stuitert van de ene golftop naar de andere en water spettert alle kanten op. Twee natte zwerfkatten strijken neer op de rode zitzakken om het zelf verdiend verklaarde biertje op te eisen. Vermoeidheid begint een rol te spelen van twee dagen intensief bakskist in en uit te klauteren.

Spicy eten tolerantie

Zaterdag, 09 maart 2024

Gili Goleng.

Vannacht heb ik in gedachten dertig keer de generator uit elkaar gehaald en kan niet spreken van een uitgeruste nacht. Direkt na het ontbijt haal ik de spullen uit de bakskist en probeer een aantal testen om te beoordelen of de koelvloeistof wel bij alle onderdelen komt. Plots merk ik dat de doorstroming van het doorvoerpompje naar de generator koelblok verstopt is. De lezer die het niet meer kan opbrengen om dit generator reparatie column moet nu stoppen. Voor mij is het net zo erg en kan het probleem niet loslaten. Al 10 keer overwogen om de generator weg te geven en dan de tijd krijgen om te genieten of zoek ik dan een ander probleem op? Ik ben een gevaar voor mezelf, roep ik wel eens!

Op de tekening zie ik dat het koelblok linksachter in de kist zit gemonteerd en daar is als slangenmens niet bij te komen. De enige oplossing is de generator van zijn motorsteunen af te takelen en in de bakskist opschuiven om eraan te werken. René is veel rigoureuzer en adviseert me sterk om Harry Potter er helemaal uit te halen. Met behulp van de spieboom en takels hijsen we de generator uit de bakskist. De slangen kan ik voelen maar niet goed bereiken zodat de multitool een mooi gat creëert. Er zit een slang geknikt voor de ingang van het blok! Eindelijk de oorzaak gevonden en snijdt de slang stuk om een kniekoppeling tussen te plaatsen zodat de knik voorkomen kan worden.

Nu terugplaatsen in de bak en zien dat twee motorsteunen doorgeroest en afgebroken zijn. Met een hardhouten blokje bekleed met rubber maken we nieuwe. Met denkwerk van René en domme kracht van mij staat de generator weer op zijn plaats en op de nieuwe steunen. Tijd om te stoppen en gaan bij het tweede resort een drankje halen die dik verdiend is. René als de grote motivator, steunt me om steeds maar opnieuw het probleem aan te pakken.

De pittige Rendang smaakt me prima maar de spicy kip valt in het verkeerde keelgat van René. Lucht happend en zweet parelend op het voorhoofd verdwijnt bij hem alle smaak en staat een moment in de overleving modus. Hij is overgevoelig geworden voor de hete kookkunsten

De probleem oplosser Harry Potter

Vrijdag, 08 maart 2024

Marina del Rey -  Gili Goleng

Er zijn niet zoveel mogelijkheden voor bestemmingen meer omdat de weersverwachting forse Noorden wind voorspeld. Dat is vervelend tegen, naar Medana of Gili Air en ondertussen dient de terugreis zich aan. Om er even tussenuit te zijn varen we terug naar het ankergebied bij Gili Goleng, op de motor want de wind laat het afweten. De motortemperatuur loopt wat op, niet verontrustend maar het is anders dan anders. Even de motor uit, een beetje koelvloeistof bijvullen en vaar verder. Het is bekend gebied geworden en laveer zonder problemen langs de ondiepte tussen de twee eilanden door.

Vast achter het anker stort me ik me nog even op de generator en deze loopt veel te snel warm waarna deze uit zichzelf stopt. Dit is niet goed en het begint op een Harry Potter verhaal te lijken. Van het ene probleem naar het andere. Nu overweeg ik toch de kop los te maken want verwacht dat één van de spoelpoorten verstopt is. Eerst de motor af laten koelen en morgen opnieuw de gereedschap set uit de kast.

De luchtvochtigheid met de temperatuur doet de mens snakken naar drinken en drink liters aanmaaklimonade. Bij de mooie bar weten ze er wel raad mee. Er zijn een tiental gasten in dit resort en vraag me werkelijk af hoe komen de mensen aan dit soort verborgen adressen.

Mataran Moskee

Donderdag, 7 maart 2024

Marina del Rey

Op de bromfiets langs een mooie weg zoals bij Saint Tropez wat ik me kan herinneren van Louis de Funès als politieagent die probeerde de passerende automobilisten een bon uit te schrijven. Slingerend langs de kust met onderbroken en doorgetrokken lijnen. Een 13 ton lpg-tank probeer ik te passeren maar telkens daagt er een tegenligger op. Toch zijn er in mijn ogen idioten die toch passeren en de anderen de berm in dwingen. Met gevaar voor eigenleven maar heb al eens eerder gezegd dat deze mensen denken twee of meer levens te hebben.

Mataran ligt een 50 kilometer van de haven en het zadel van de bromfiets wordt steeds harder zodat we op tijd een kop koffie drinken en een ijsje. De rijwind koelt me en het verkeer slorpt de volledige concentratie op. Het is gevaarlijk met de scooter maar aan de andere kant een prima uitje. René weet inmiddels de weg en loodst me naar een prachtig warenhuis met een foodplaza, bioscoop en de diverse winkels.

Een Ace voor de onderdelen, maar helaas is deze Ace een super Blokker en kan de dingen die ik nodig heb voor de reparatie van de generator niet vinden. Een hapje eten, zonnebril kopen, gewoon “kijken, kijken en niet kopen”.

In de supermarkt de ontbijt boodschappen. Met wat zoekwerk vinden we een onderdelen winkel voor automotoren zodat ik de vloeibare pakking en de koelvloeistof mee kan nemen.

Mataran is de hoofdstad maar het is een verzameling van straten die erg op elkaar lijken zodat je niet het idee hebt dat we in een cultureel centrum zitten, zodat we rond twee uur op weg gaan naar de haven.

Genieten van het landschap, rijstvelden, bergen, kustlijn, groentewinkels langs de weg. Vreemd dat er regelmatig een grote collectebus op de weg staat en deze is bedoeld als een soort tol voor de passerende auto’s en scooters voor een bijdrage aan de arme mensen tijdens de ramadan. Ramadan is een vastenmaand maar vooral ook een bezinningsmaand, hulp aan de armen en aandacht aan de eigen familieleden. Geen eten overdag, geen alcohol en seks, geen extra opwinding bij stressvolle situaties, allemaal een loffelijk streven maar dan moet je dit niet als een dwingend geheel aan anderen opleggen. Ik zit nog in de katholieke vastenmaand en zou dus twee keer moeten matigen. Dat is te veel voor mij. Snoeptrommeltje is al vol en ben het wachten om al het zoet op te eten, nu al moe.

De fles met wc-reiniger heeft een beetje gelekt in de scooter en de eigenaresse kijkt me lelijk aan dat het kentekenbewijs een gedaantewisseling heeft meegemaakt. Het is de gewoonte bij het huren van een scooter dat het kentekenbewijs in de helmbak onder het zadel ligt. Ze spoelt geplastificeerde document af met water en schudt het hoofd. Ik zeg tegen René dat hij heeft niets moet zeggen en doe net of er niets aan de hand is. Mevrouw accepteert graag haar huur voor de scooter en knikt me beleefd toe.

Drie jongens zijn aan het dollen bij het steiger en springen in het water met mooie salto’s. Eén van de jongens begint te schooien maar kap het direkt af door net te doen alsof hij geld wil geven. Het is een vervelende gewoonte maar eigenlijk niet storend want het komt maar zelden voor. Bij het wegvaren springen ze vlakbij de dinghy in het water zodat we lekker nat gespetterd worden. Kwajongens streken.

In de avond een biertje drinken op de veranda van Alan

Zeilende vliegers

Woensdag, 6 maart 2024

Gili goleng naar Marina del Rey.

Het zeil gaat weer op met als doel om bij Marina del Rey te kijken of ik de Queen B achter kan laten voor het vertrek naar Nederland volgende week. Twee weken geleden is de eigenaar Raymond (62) getroffen door een hersenbloeding en helaas niet overleefd. De zoon blijkt de haven nu in beheer te hebben zodat er weer leiding is. Dit zijn verhalen die me telkens weer doen schrikken, niet alleen een ongelukje zit in een hoekje maar ook deze serieuze zaken komen met het vorderen van de leeftijd. Toch maar zo lang mogelijk gebruik maken van de lichamelijke mogelijkheden om te doen waar je zin in hebt.

Al snel is een ankerplekje gevonden en melden ons bij de grote bar van de Marina. Gelukkig liggen er veel schepen in de Marina maar helaas is de bar verlaten. Direct reserveer ik een ligplaats beginnend volgende week zodat dit weer een afgewerkt punt is. De tussenliggende dagen moeten we zien in te vullen met wat andere bestemmingen of activiteiten. Naast de bar leidt een pad naar boven waar aan de andere kant van het eiland een dorp is. De mensen zijn wat stug en de uitbundige vriendelijkheid die ik gewend ben van de Indonesiërs is hier het vervelende wegkijken bij het groeten.

In de bar van Alan (de Fransman) is het gezellig en de man kan goed koken maar is de lol van het ondernemen kwijtgeraakt. Hij klaagt erover dat de islamitische buurt hem dwingt om tijdens de ramadan te sluiten. Dit kan hij financieel niet opbrengen met zijn kosten en de naweeën van de coronatijd. Hij reageert ietwat laconiek maar je kunt zien dat hij zich inwendig druk maakt. Wat een dwingelandij van mensen die obsessief bezig zijn met het uitdragen van een zogenaamde boodschap.

Een heerlijk hap, fusion tussen de Indonesische keuken en de Franse, een praatje met een Zweedse bemanning. Mevrouw heeft tijdens de Sail2Indonesia rally een klap van de grootschoot gehad bij een klapgijp. Botbreuken en hoofdwond is ze in het ziekenhuis beland en gerepatrieerd naar Zweden voor verdere behandeling. Nu weer terug aan boord om hun wereldreis te vervolgen. Wat zei ik? Ongeluk zit in een klein hoekje.

Dinsdag, 5 maart 2024

Gili Goleng

Op deze ankerplek ligt de Queen B als een huis. Vannacht geen enkele golfslag en de wind heeft zich rustig gehouden. Heerlijk geslapen alhoewel het in slaap komen met deze klamme vochtigheid het beste met een zwembroek gaat. Mijn lichamelijke koelsysteem werkt dag en nacht en het is een kunst om je niet te veel eraan te ergeren want dan blijf je de hele dag bezig.

Afspraak gemaakt om de klussenlijst maar weer eens op te nemen en vervolmaak de aansluitingen van de generator, door het schakelpaneel welke ik achter het dashboard had weggewerkt weer in het paneel te bouwen. Twee uur zagen en boren en de draden eerst fotograferen, losmaken en door het nieuwe gat steken, aansluiten en de schakelaar vastmaken aan het paneel. Met een snelle start van de generator en het inschakelen van de stroom slaat de koelkast aan en de airco. Het werkt allemaal. De enige zorg is dat de koelvloeistof vreemd genoeg zo extreem krimpt en uitzet. Bij een kwartier motor draaien begint de koelvloeistof te koken terwijl de kop niet warmer wordt als 80 graden. Toch nog maar eens extra controleren.

Rond drie uur varen we naar de wal en beklimmen de berg van het eiland.  Een aangelegd pad naar boven en kunnen de uitkijk op ons in laten werken door een mooie hut waar blijkbaar yogasessies gehouden worden. Het op mijn duimen gaan staan en de knieën in de nek is niet aan mij besteed en wandel zonder een meditatiemoment door naar een half aangegeven pad. René zegt dat het mogelijk is om het eiland rond te lopen zodat als we bij de afdaling naar het strand de weg langs de kust, terug moeten vinden.

Het is wel of niet een pad, maar vinden uiteindelijk tussen de rivierbedding en een bospad de weg naar beneden. Vogels kijken meewarig naar ons, vlinders schieten voorbij en ruik de penetrante beestengeur die ons voor zijn geweest.

Er is flinke bedrijvigheid met de bouw van nog een vakantieresort en de mannen beitelen gaten in de staande balken die ze opvullen met latten die vastgemaakt worden door wiggen en keggen. De balken worden verlengd met professionele verbindingen zodat er een soort van groot huis of kantoor ontstaat. Mooi hardhout als het bouwmateriaal, goedkoop en ruim voorradig op Lombok. Naast de bouw van het nieuwe resort is een grote bar met restaurant en drinken een biertje op een platform boven het water. Een beetje koelte met een ijskoud biertje zijn zaligheden.

Van hieruit naar een verlaten parelkwekerij dorp. De huizen zijn platgewalst, de fundamenten zijn de stille getuiggen. Alleen de moskee heeft men niet gedurfd neer te halen, maar is nu wel totaal vervallen. De platen op het dak kermen en kreunen op de wiegende wind en de tegels zijn uit de moskee geroofd. Een spookdorp zoals in het wilde westen bij een uitgeputte goudmijn. Het zullen hier de parels zijn geweest. In de buurt zijn nog steeds grote velden met boeien waaronder gazennetten met parels opgeslagen liggen. Een hele industrie maar voor mij als zeiler een extra hindernis om deze velden te mijden.

Einde van het halve rondje eiland, vallen we neer bij het restaurant waar we gisteren ook zijn geweest. Een borrel met hapje bij het houtvuur, uitzicht over de het binnenwater tussen de eilanden met in de verte het wiegende toplichtje van de Queen B.

Gili Goleng, Lombok

Maandag, 4 maart 2024

Lembongan. -  Gili Goleng

Als je deze tegendraadse stroom nu eens kon omzetten in positieve energie, een nobelprijs waardig en realiseert men zich wel wat het aan een brandstof kost om tegen de stroom in te varen. Voor mij de actiegroep “Alle stromingen op 0”, de vissen hoeven niet zoveel moeite te doen om naar de paaigronden te gaan, zalmen kunnen met de rugslag de rivier op, beekforellen kunnen eindelijk eens een dagje lamballen, de vissers zouden blij zijn met stilstaand water en praten we nog even niet over de zeilers die altijd tegen de wind en de stroom in moeten varen. Probleem zou opgelost zijn. Helaas komt deze oplossing voor ons te laat want met een 4 tot 4,5 knoop stroom tegen, kruipen we langs Lembongan.

De gestrande hijskraan blijft wel heel lang op zijn plaats liggen. Ik klop een paar keer op het scherm van de elektronische kaart en denk dat deze gefixeerd staat op de ankermodus. Tergend langzaam langs de kust om eindelijk op de noordkant richting Lombok te varen. Het blijft motoren want de wind is bijna weg en we raden het al, ook nog eens tegen.

De Blue Spirit moppert maar ik zie de lol er nog wel van in, gewoon doorgaan en niet zeuren, het hoort erbij. De ribbetjes kunnen rusten na een vermoeiende pijnlijke nacht, hoesten en kuchen kan alleen in een soort foetushouding.

Aan alle tegenwerkingen komt ook weer een eind en varen rond halfvier een soort eilandengebied binnen zoals in Zweden en Noorwegen. René wijst een ankerplaats aan en kijken een uurtje de situatie aan. Donkere wolken pakken zich samen, regen en wat lichtflitsen zorgen voor gesloten ramen en deuren zodat de warmte in de boot al snel oploopt. Rons haf zes een eerste verkenning op de wal en wandelen een resort binnen waar een mooie bar een lekker koud biertje weet te tappen en een prima hap. Terug op Lombok.

overzicht oversteek van Bali naar Lombok

Zondag, 3 maart 2024

Serangan. -  Lembongan

Een week geleden ben ik met de dinghy overvaren door een vissersboot. In eerste instantie viel het allemaal wel mee maar ik wist direkt dat ik er een gekneusde rib van kon overhouden. Dat gebeurde ook maar er was prima mee te leven. Ondertussen word ik snipverkouden en krijg veel last zoals de Belgen zeggen van een lekneus. Allemaal kleine ongemakken maar tijdens de tocht naar Nusa Lembongan wil ik eens uitgebreid mijn keel schoonmaken. De pijnscheut is enorm en moet direct gaan zitten met grote druppels transpiratie op het voorhoofd. Of er iets vanbinnen scheurt en hap naar adem, wat is dit nu? Al snel bedenk ik dat het te maken heeft met de gekneusde rib of misschien wel gebroken rib. Elke beweging doet pijn en durf me niet te bewegen terwijl dat voor de navigatie wel moet.

Vanochtend is René terug en bereiden ons voor op het vertrek richting Lombok. Een paar eilanden liggen op de route en deze zijn een prima springplank voor de wat langere oversteek met stroom tegen. Op de motor langs de gigantische doorrollende golven waar surfriders, honderden meters zich mee laten voeren door de brekende golven. Druk verkeer tussen de eilenden en kunnen het zeil mooi bijzetten om een goede vaart te houden.

Niet veel bijzonders te melden dan de hevige pijnscheut die de aankomst bij de boei niet gemakkelijk maakt. Met de pikhaak de lijn uit het water hengelen terwijl de ribbenkast gilt om dit niet te doen. Ik meld René het ongemak en spreken af om 1700 uur voor een hapje. Rene heeft ook pech want zijn AIS is uitgevallen en is daarom voor anderen niet meer zichtbaar of ziet juist de andere schepen niet aankomen.

Gezellig eten met prachtig uitzicht op de brekende golven, de bizarre stranding van een hijskraan die op het rif is beland, de toeristen met vervelende waterscooters die rondjes om ons draaien. Een scooter organisator maant zijn klanten met een fluitje om met hem mee te komen. Vlak bij de ankerplek ligt een waterparadijs met glijbanen en ander plezier met water. Ik kan ervan genieten maar moet nu toch echt aan de pijnmedicatie.

een laatste sortering van bruikbare plastics

Zaterdag, 2 maart 2024

Serangan

Tijdens de rondrit met de scooter kom ik een gesorteerde plastic afvalberg tegen. Netjes gesorteerd en gebruikt als “landfill”. De berg wordt in lagen met zand gestabiliseerd en gefixeerd. Zouden die 85000 ton van Nederland hiernaartoe gaan?

Overigens is deze oplossing helemaal niet verkeerd want je beheert het probleem en als er later een oplossing komt, kan de berg plastic afgegraven worden. Een veel betere oplossing als het dumpen in zee en het geeft aan dat er wel degelijk gesorteerd kan worden.

Bij de Blue Spirit is er vertrekkersdrukte. Therèse gaat vandaag van boord om in een hotel haar werkzaamheden voort te zetten want eerst was het plan dat ze mee naar Lombok zou gaan maar door de onbetrouwbare veerdienst en internet zekerheid blijft ze op Bali. Met andere woorden flinke activiteiten op de Blue Spirit en voor mij de scooter. Een mooie gelegenheid om een batterij te zoeken voor het Nikon fototoestel. Een drukte van jewelste in het verkeer, de straten staan vol met blik en pruttelende scooters die allemaal hun weg willen vinden. Het is gevaarlijk en het vreemde is dat je op een bepaald mee gaat doen aan de stress om auto’s te passeren, wat eigenlijk geen enkel effect heeft want je staat bij de volgende blokkade vast.

De batterij blijkt alleen via online te bestellen en rijd wat door de stad Denpasar en vervolg naar het begin van Kuta. Veel van hetzelfde en na wat rondjes zoek ik via Google de weg naar Sanur Beach waar het geboekte hotel is van Therèse. Bij de winkel Popular, een zeer luxe supermarkt, drink ik een cola en eet een ijsje om dan naar het hotel te gaan. Een afscheidslunch bij de Japanner en spreek de wens uit om elkaar weer te zien in mei of juni. René blijft nog een nachtje slapen in het hotel en ik ga, na het boodschappen doen, terug naar de boot. De generator proefdraaien en controleren op temperatuur. Alles functioneert prima en de temperatuur komt niet boven de 60 graden, met een dikke glimlach sluit ik het luik.

Met de scooter een verkenning maken door het gebied en kom een “international trade zone” tegen. Wachtpoten die me tegenhouden want ben best nieuwsgierig, helaas niet toegelaten maak ik toch gebruik om de plasticberg op te rijden. Grote shovels zijn in een soort van plan de berg aan het afdekken met grind en zand. Herinrichten en je ziet er niets van, hier zijn diepe dalen en kuilen waar je dit materiaal prima in kunt opslaan en er is een minimale uitloging. Plastic lost niet op zodat het grondwater geen probleem heeft.

Langs de lokale restaurants, straatverkopers en de families die bij elkaar zijn met een drankje, een echte zaterdagavond. Voor mij een mooi uitziend Chinees restaurant, welk heel veel herinneringen bij me losmaakt uit mijn Chinese tijd. Prima gegeten en rijd terug naar de haven om in de donkere avond met de dinghy terug te gaan naar de Queen B.

Sanur, strand

Vrijdag, 1 maart 2024

Serangan

De laatste dagen zijn druk ervaren en kom niet toe aan een paar klussen die ik af wil maken. Die klussen zijn een reden of argument geweest om naar Indonesië te gaan. tijdens de bespreking wat gaan we doen vandaag geef ik aan een poosje rust om de laatste problemen van de generator af te maken.

De laatste hand aan de elektronica van generator, een groot woord voor het doorverbinden van enkele draadjes. De koelvloeistof pomp werkt, de magneetsluiting van brandstof injector pomp aan de praat en hoor de brandstof opvoerpomp lopen. Starten, even aarzelen maar dan slaat de “pain in the ass” eindelijk aan. Na 4 jaar knutselen, van het ene probleem in het andere is de motor als totaal gereviseerd te beschouwen. Gereviseerde klepdeksels in de kop, nieuwe zuigerveren, koppakking, nieuwe klepstoters, vervangen van klepregelaar. Voordat de motor echt gebruikt moet worden toch voor de zekerheid de impeller vervangen en een nieuw riempje. Afvullen van de koelvloeistof en nu het echte proefdraaien.

Generator loopt warm en sla mijn ogen ten hemel. Met wat doorblaaswerk raakt het systeem echt ontlucht en blijft de motor mooi draaien met een temperatuur van de koelvloeistof van 60 graden. Gemeten met een keukentemperatuurmeter. Nu de controle of de generator stroom levert en ook dat is in orde. Dit lijkt op een geklaarde klus en wil nu de koelkast uitproberen maar ben de schakelaar kwijt.

Bij het herinrichten van het dashboard heb ik de schakelaar achter het paneel weggewerkt en dat is even een misser. Dit is een mooie klus voor later.

The Outregeous nodigt ons uit voor een biertje op het strand met enkele vrienden van Toni en Shelley. Een heerlijke avond en een trots gevoel dat ik eindelijk de generator aan de praat heb gekregen.

Water tempel.

Donderdag, 29 februari 2029

Serangan

Het stoplicht spring op rood en moet flink in de remmen knijpen om gehoor te geven aan de verkeersregels. Het is lang wachten voordat het groen wordt maar als het groen is, word ik overvallen door honderden snel optrekkende en passerende scooters die met geweld een weg voorwaarts zoeken. Een oorverdovend lawaai en voel me opgeslokt als in een peloton. Stug vooruitkijkende scootermuizen met bagage of duopassagier passeren al toeterend. Nadat de kruitdampen wat opgetrokken zijn zie ik zowel voor me als achter me alleen maar scooters. Het vervoermiddel in deze wereld.

De scooter is gehuurd voor een bezoek aan een vorm van tempelstad en blijven wat langer hangen bij een soort van watertempel. Een grote vijver met lotusbloemen en daar omheen de mooi versierde gebouwen. De toegang is alleen voor mensen met gepaste kleding en deze wordt dan ook uitgereikt. Muts, rok en jasje maakt de warmte en benauwdheid een graadje erger. Leuk fotograferen en zie langs de lotusvijver een paar zitzakken waarvandaan het prima is om de zwetende, dampende en fotograferende toeristen voorbij te zien gaan.

Het apenbos is leuk maar niet spectaculair. Mooie wandelpaden en veel apen van 1 soort. Opvallend is dat er zoveel babyaapjes te zien zijn en dat maakt het wel leuk. Speels en klierend maken ze hun moeder gek en de vriendjes liggen rollend door het gras.

Therese moet werken en René en ik, maken een uitstapje naar de bouwmarkt. Met boormachine, gereedschap, waterslang en wc-ontstopper kom ik uit de strijd. De spullen terugbrengen naar de haven waar we op het drukke toeristische strand een mooie uitvoering zien van een saxofonist en een heerlijk biertje tijdens de ondergaande zon.

Het thuisfront maakt de schande bekend dat de Nederlandse plastic handelaren plastic dumpen in Indonesië. 85000 ton plastic in een land waar het plastic probleem al zo immens is. Het is vaak een kostenplaatje. Het Nederlandse storttarief is te hoog zodat het goedkoper is om de zeevracht te betalen en gebruik te maken van het storttarief in andere landen. Waarom niet gewoon verbranden van deze fractie in plaats van subsidies geven voor bio-massa centrales. Pas de regels op tijd aan in stap over de vooringenomenheid heen die zovelen met zich meedragen. Het scheelt mij een plastic zakje in de schroef.

Java bier, de voorloper van Bintang

Woensdag, 28 februari 2024

Serangan

Het thuisfront maakt me attent op een artikel in de krant dat het 82 jaar geleden is dat de Slag van de Javazee plaatsvond. 3200 mensen laten het leven en de Nederlanders verloren daar 3 schepen. Het was de bezegeling van de bezetting van Java door de Japanners en het begin van de ellende voor de Indonesiërs en de Nederlanders. De Indonesiërs dachten dat het een bevrijding zou zijn en dat ze van de japanners veel steun zouden krijgen voor hun vrijheidsstrijd. Het werd juist andersom en met name de Indonesiërs hebben erg geleden onder het juk van de Jappen.

De tijd gaat een rol spelen bij het programma wat we de komende weken willen gaan doen. Een bijkomende zaak om rekening te houden is dat Therese een extra opdracht heeft gekregen en daarvoor een goede verbinding internet nodig heeft. Het geplande vertrek is 8 maart en dat wordt voor mij weer wat krap om een goede ligplaats te zoeken op Lombok. Passen en metend maken we een programma en besluiten om nog enkele dagen in Sembalangan te blijven, zondag vertrekken en Thérèse blijft tot 7 maart in hotel zodat ze haar werk verder kan afronden.

De middag wordt opgevuld met een wandeling langs de rivier waar veel restaurants zijn gevestigd. Deze “Warung’s” zijn afgestemd op de lokalen en je ziet geen toeristen. Een Hindoe feestdag en de meeste mensen zijn vrij zodat er veel gelegenheden gesloten zijn en diegene die wel open zijn, zitten afgeladen vol met families. Tijdens het lopen zoeken we een restaurant uit voor vanavond en de keuze is gevallen op een groot schip waar met twee dekken. Bij een bekend café drinken we een Bali Hai, een biersoort van Bali en maar niet naar mijn smaak. Zoete afdronk en bitter, voor mij een Bintang. De brouwerij NV Nederlandsch Indische Bierbrouwerijen werd in 1929 in soerabaja door Heineken gebouwd en heette toen Java Bier. In 1949 na de Indonesische onafhankelijkheid, werd de brouwerij hernoemd met de naam Heineken’s Indonesische Brouwerij Maatschappij. In 1957 nationaliseerde de Indonesische regering de brouwerij en voerde de leiding in de daaropvolgende 10 jaar. De naam veranderde in Bintang en is het bier in een maatschappij met een moslimmeerderheid. De invloed van de strengere islamitische groepen en stromingen lijkt erop dat in Indonesië de scheiding van religie en staat minder groot wordt. Mt name Bali is bang voor het toeristenverlies als de bierverkopen aan banden gelegd wordt zoals in het oostelijke gedeelte. Het motto van Indonesië: ‘Eenheid door verscheidenheid’, komt hier wel onder druk te staan.

De maaltijd bij de Chinees op de boot is prima ondanks het lange wachten en de toch wat peperige smaak van de schelpen. René raakt totaal geblokt na het eten van 1 schelpje en hapt langdurig naar adem.

Hanen gevecht

Dinsdag, 27 februari 2024

Sembalangan

Hanen dulden geen rivalen in hun territorium en gaan gevechten aan om het te beschermen. De haan zet de veren in zijn nek recht, pikt de indringer en daagt hem uit. Bij een duel proberen de hanen elkaars kam uit te pikken en elkaar te kwetsen met hun sporen. De verliezende haan wordt uit het territorium verstoten en moet een nieuwe plek opzoeken. Op die manier worden jonge haantjes uitgestoten en oude hanen uit de weg geruimd, zodat enkel de sterkste haan overblijft.

Sinds eeuwen bestaan de hanengevechten als sport. De spelregels verschillen, vooral betreffende de dood of mate van verwonding die toegestaan is. Bij sommige landen en zeker in Indonesië worden een mesje aan de poten van de haan bevestigd, zodat de hanen elkaar sneller kunnen doden.

Bekend is dat ten tijde van het Romeinse Rijk hanengevechten zeer populair waren. De Romeinen hebben echter beschreven, dat ook in Groot Brittannië hanengevechten gehouden werden. In België en Nederland zijn georganiseerde hanengevechten tegenwoordig verboden, evenals in de meeste Europese landen. Een uitzondering vormt Frankrijk. In het département Hauts de France bestaan nog "gallodromes", vaste plaatsen waar hanengevechten traditioneel gehouden worden.

In België zijn hanengevechten al verboden sinds 1867. In 1929 werden alle georganiseerde gevechten tussen dieren verboden. In 1986 en 1991 werd de dierenwelzijnswet verstrengd en sindsdien is het bijwonen van hanengevechten ook strafbaar.

In Zuidoost-Azië en Latijns-Amerika zijn hanengevechten in meerdere landen toegestaan en ze zijn daar zeer populair.

In 1981 verbood de regering van Indonesië echter elke vorm van gokken, sindsdien is het hanengevecht er illegaal en daar is helemaal niets van te merken. Met tribunes rond een klein arena staan een aantal scheidsrechters en gokbazen om de manden waar de hanen in worden vervoerd. De hanen worden uitgepakt en door deze te tonen en een tegenstander uit te kiezen zodat de eigenaar van de winnende haan 500.000 roepia’s krijgt van de verliezende eigenaar. Eenmaal de tegenstander uitgekozen wordt er een soort van dolkje aan de poot gebonden. De hanen worden opgehitst, ze pikken om de beurt de vastgehouden tegenstand in de kop zodat de beesten erg boos worden. Dan wordt het gokken en bieden in gang gezet, iedereen komt overeind en begint te schreeuwen en te roepen, de hanen worden losgelaten en er ontstaat een gevecht. De haan die zijn poten het eerst op de rug van de tegenstander weet te zetten en hiermede het dolkmesje in het vlees van de ander weet te brengen is vaak de winnaar. Het gaat erg snel, een gevecht duurt vaak niet meer dan 30 seconden en het publiek raakt uitzinnig van spanning en bloeddorst. De gokkers zijn teleurgesteld bij verlies of lachen breed uit bij winst. Het is gokken en heeft niets te maken met getrainde hanen, dus het is ook voor de hanen een gok. Nu moet je niet denken dat de winnaar mag blijven leven. De winnaar staat hetzelfde lot te wachten als de verliezer, gewoon in de kippensoep.

Mooi om meegemaakt te hebben hoe de lokalen dit evenement beleven, maar voor mij geen tweede keer meer. Het is wreed terwijl het er in de natuur veel wreder aan toegaat want dan vechten de hanen zonder mes en dan duurt de strijd tot de dood erop volgt soms een hele dag. Overigens heeft de winnaar wel de beschikking over een aantal hennen.

De warmte in het gebouw met het strijdperk is ongezond te noemen en sta te druipen van het zweet en zeg tegen René dat ik eruit wil, hij sluit zich erbij aan en staan buiten beduusd van het spektakel. Terug naar de haven halen we de dames op (Shelly en Therese) om naar het vredelievende ecologische centrum te bezoeken. Volledig in het teken van de kweek en bescherming van schildpadden. Van het ei naar een bepaalde vorm van wasdom worden de schildpadden weer uitgezet in de vrije natuur waar ze door de vissers in hun netten weer naar de keuken gebracht worden. Om moedeloos van te worden en toch moeten we met het kweken en begeleiden gewoon mee doorgaan. In het Chinese restaurant naast de schildpadden hebben ze grote aquaria waar de gasten hun maaltijd kunnen uitkiezen. Wat een tegenstellingen zijn er hier op korte afstand van elkaar. De lunch is Fish and Chips met een biertje en lopen terug naar de haven. Therese moet werken en wij maken een uitstapje naar Kuta. De Grab-taxi staat precies op tijd voor de deur en brengt ons naar het prachtige lange strand waar hard gewerkt wordt om de stroom met plasticafval van het strand af te harken. Biertje drinken en wandelen door de stad waar het nu wel heel erg Aziatisch is. De winkels met fake-artikelen, kopieën van merktassen, horloges, zonnebrillen en nog heel veel meer. Veel van hetzelfde in de winkels en naast elkaar in een eindeloze straat. Bij een Nederlandse speciaal restaurant scoort René zijn bitterballen als voorgerecht en eten een prima hap in een van de honderdtallen restaurants. Leuk om er geweest te zijn maar het is genoeg. De Grab-taxi brengt ons terug naar de haven waar de klammigheid en de benauwdheid je weer snel beklemd.

wolken bij een squall

Maandag, 26 februari 2024

Jimbaran. -  Serangan

De wekker op Balitijd 06.00 uur is helemaal niet nodig want ik merk aan de boot dat er iets vreemds staat te gebeuren. Langzaam zijgt de boeg op en neer in het water en begint te gieren aan de ketting. De boegrol is niet enthousiast over deze actie en begint te kreunen en zorgt voor angstaanjagende klappen met de ketting die soms enkele schakels over de lier schiet. De wind neemt verder toe en sprint uit bed om te zien wat er aan de hand is. De inktzwarte wolken in de al zo donkere nacht met flitslichten van de ontladingen geven aan dat er een bui over gaat koen. De boegrol kermt en ben bang voor schade zodat ik de motor start om de ketting wat te ontlasten. Hevige regen, het onweer trekt gelukkig aan stuurboord over de wal weg van de Queen B. meteen in de actieve modus en op mijn qui-vive om dit probleem aan te pakken. Houdt het anker het? Hoe gaat het met de boegrol? Slurpt de motor geen plastic zakken op? Het komt allemaal goed behalve dat door het gieren aan de ankerketting, de snubber is gebroken. De haak is weg en zal naar een nieuwe moeten uitzien. Om half zes roepen we elkaar op om nog een kwartier te vertrekken voor een andere haven. Wat een vervelende plek voor mij en wat een negatief gevoel krijg je, voor deze omgeving.

Anker op is niet gemakkelijk want de golven die weliswaar afnemen staan nog even door en probeer het anker die zich goed ingegraven heeft uit te breken. Een dik halfuur bezig en kan de weg vervolgen langs de mooie Bali-kust. Rotspartijen en luxe hotels waar het niet gek genoeg kan gaan. Vliegtuigen tegen de wand geplakt, hotel uitgehakt uit de rotswand, zwembaden met uitzicht, op hoogte, over de oceaan. Speedboten die toeristen oplaten met een vlieger of een vlieger oplaten met een toerist, het is maar net hoe je het wil lezen.

In de haven word ik opgewacht door boot-jongens die de voorkant en het achterschip vastleggen aan twee boeien. Opruimen aan boord en doe een dutje in de kuip waarna René en ik een wandeling over de boulevard en het dorp maken. Tony en Shelley van de Outreageous blijken in de haven en we drinken gezamenlijk een borrel op het strand met veel leuke verhalen. Een ontlading van alle vervelende momenten en toch, je kunt dit dus niet meer missen.

Plaatjes zijn geduldig. Jimbarn strand, schoongemaakt van al het vuil.

Zondag, 25 februari 2024

Zuid oost punt Java. – Jimbaran Baai (Bali).

Met een klap raakt mijn hoofd allerlei blauwwitte stokken. Besef niet wat er gebeurt en kijk rond en probeer me te beschermen. Een vissersschip met de typische uithouders om niet te kantelen heeft me geschept tijdens de ritmet de dinghy naar de Blue Spirit. De swell zorgde ervoor dat het niet makkelijk was om in de bijboot te stappen en daardoor niet opgelet of er een boot in de buurt zou zijn. Dus niet gezien, maar de visser die boven op me knalt voor heeft ook niets gezien, bezig met heel wat anders.

Al met al, ik breng het er goed af, een beetje rugpijn van de klap, schrik in de botten omdat dit helemaal verkeerd af had kunnen aflopen. René ziet het van een afstand gebeuren en roept de schipper nog na maar deze verdwijnt na een excuserende blik naar zijn visgronden. De schrik zit er voor de partijen flink in, ook voor mij. Geen zichtbare schade maar voel wel aan mijn rug dat het wel eens op een gekneusde rib kan uitdraaien.

De afspraak is gemaakt om rond 06.00 te vertrekken. Ik stel de wekker op kwart voor zes en ben natuurlijk op tijd wakker voordat de wekker gaat. Vreemd dat het nog zo donker is, maar tijd is tijd en deze jongen staat aan dek om anker op te halen. De Blue Spirit is in alle rust en mopper wat in mezelf. Om vijf over zes is het anker uit de grond getrokken en ben klaar om te vertrekken.

Met een paar luide schreeuwen en oproepen op kanaal 08 komt René in de kuip en verontschuldigt zich. Ik vaar alvast de baai uit, de prachtig opkomende zon tegemoet, de donkere nachtwolken worden weggeduwd door het ochtendlicht. Het zeil kan erbij en maak een redelijke vaart zodat het weer een meevaller is. Even later roept René op en zegt: Je was er vroeg bij! Hoezo antwoord ik? Zes uur is zes uur volgens afspraak. Ja, maar Balitijd of Java tijd. Nu blijkt de telefoon gewisseld te hebben van tijdgebied in de baai, zodat de wekker 6 uur Bali-tijd me gewekt heeft en dat is 5 uur Javatijd. Hoe eenvoudig kunnen misverstanden zich voordoen. Mijn excuses naar René, maar we zijn wel lekker vroeg vertrokken. Onderweg maakt de Blue Spirit lekker met de vangst van een kleine tonijn en de vangst van een paar plastic zakken in de schroef.

Bij Jimbaran Baai loopt de dieptelijn heel langzaam op naar 5 meter en dan nog liggen we ver van de kust. De Queen B zoekt een plekje met 8 meter diepte en ligt direkt vast in de zandbodem. Een uurtje knutselen aan de completering van de generator en gaan op weg naar de kust voor een hapje aan de wal. Dat valt niet mee, want het gestorte vuil, de vissers en de rollende golven op het strand weerhouden mij om uit de dinghy te stappen . Ik heb het helemaal gehad met het overvaren door de visboot, het vuil in deze haven, de rollende golven op het strand zodat ik René vraag om terug te gaan naar de Queen B.

Aan boord maak ik een blik open uit de oneindige voorraad en eet buiten verwachting een lekkere maaltijd, witte bonen en een stukje eend. Wat een deceptie dit gedeelte van Bali. Vies vuil en smerig, gevaarlijk door de onverantwoorde vissers en de  opbouwende golven in deze ondiepte.

Zaterdag, 24 februari 2024

Sembulanga  -  Zuid oost punt Java.

Een prachtig versierd vissersschip komt recht op de Queen B af en laat vlak voor de boeg zijn anker vallen om met een lange lijn uit te vieren naar de wal. Ik protesteer dat de lijn over mijn ankerketting ligt maar aan de gebaren van de heren te zien is er volgens hen niets aan de hand. Zelfs wordt aangegeven dat ze toch moeten ankeren aan het strand. Blijkbaar is deze reden belangrijker dan mijn ongemak.

Rond 10.00 uur haal ik het anker op en inderdaad haal ik gelukkig maar 1 anker op en niet twee. Aan de overkant van de baai ligt een stad met een gouden koepel van een moskee en dat lokt uit om eens een kijkje te nemen. De ondiepte loopt al snel op zodat we maar afzien om in de haven te varen. De kaart laat droogvallende stukken zien, moet je volgens mij niet zijn.

Nu op weg, 18 mijl verderop in een onbekende baai, waar een paar Parelkwekers moeten zitten. Een heel stuk zeilend afleggen en tussen de Fad’s die er legio liggen varen we van 180 meter diepte richting het strand. Het duurt een lange tijd voordat de 60 meter dieptelijn komt en dan begin ik me alweer snel zorgen te maken voor een diepe ankerplek. Gelukkig weet ik op beperkte afstand het anker in 18 meter diep water af te laten zinken. Voor de Nederlandse zeilers is het bijna ondenkbaar om in 18 meter diepte te ankeren terwijl dit voor mij acceptabel is. Een ruk met de motor aan de ankerketting om de Rocna (anker) in de grond vast te trekken.

Bijbootje in het water, motor erop en op weg naar het strand om de boel te verkennen. Het strand is relatief schoon van plastic en het ziet er verlaten uit. Rene heeft wel een heel bijzondere plek weten te vinden en op deze manier ankerplekken zoeken en vinden is ook een uitdaging. Een grote Veraan maakt zich uit de voeten en op het strand is een spoor van een grote slang. Kleurrijke reigers zoeken hun eten in het zachte zand, de jungle laat allerlei geluiden horen maar kan niet traceren van wie of waar. Met de dinghy over een koraalrif en het water is zo helder dat de grote scholen met vissen te zien zijn tussen de stenen.

Terug aan boord een beetje knutselen en het ankeralarm begint te piepen. Waarschijnlijk door de lengte van meer dan 60 meter ketting zodat de draaicirkel buiten de cirkel van de ankerwacht valt. De swell komt door zonder dat er sprake is van wind en liggen al snel met een meter verschil van zwemtrap in het water en zwemtrap uit het water. Moeilijk in- en uitstappen in de dinghy om bij de buren te eten. Morgen vertrek terug naar Bali want Therese moet volgende week alweer op het vliegveld staan terug naar huis en mijn tijd van de thuisreis begint nu ook al door te tikken.

Na het diner aan boord van de Blue Spirit zet ik de koers uit naar Kuta, Jimbaran Bay op Bali.

Vrijdag, 23 februari 2024

Sembulangan

Licht stijgend lopen we het mooie vlakke stenen pad op naar een uitzichtpunt. De ranger van het eiland spreekt zijn Engels niet zo goed zodat we denken een hike-pad te bewandelen maar het is veel meer dan dat. Het blijkt het pad te zijn die de Japanners hebben aangelegd voor de bouw van forten en geschutskoepels. Een groot kanon ligt gedraaid en verwacht dat bij het verlaten van de Japanse bezettingsmacht, deze opgeblazen is. Iets verder ligt nog een stuk zwaar geschut, ook op de rand van het fort. De wildernis overwoekerd de kazematten en bunkers. Eén heel bijzondere bunker is waar de Japanners gebruik hebben gemaakt van een grot. Met een stenen trap dalen we 20 meter af en de vleermuizen worden kwaad omdat we ze wakker maken.

Vleermuizen zo groot als adelaars vliegen overspannen door de ruimte, zo groot als een zaal. Beneden leiden drie trappen naar een verdere toegang tot andere ruimtes. Die hebben we maar niet opgezocht maar staan versteld van het gebruik van de natuurlijke fortificatie. In 1942 was de Battle of Java en de Japanners hebben met 40000 man de Nederlanders met 25000 man overrompeld samen met een paar duizend Britten, Australiërs en Amerikanen. De Japanners verdeelden de aanval naar twee regio’s en nadat de vloot van Karel Doorman uitgeschakeld was, hadden ze vrij spel. Het lijkt me logisch dat ze hier in Sembulangan een versterking hebben gebouwd want controle over de straat tussen Java en Bali was van groot belang.

Je valt hier met de neus in de boter terwijl geen enkele gids of toeristische folder melding maakt van dit bijzondere gebied. De Rangers zijn gastvrij en nadat we terug zijn gewandeld worden we uitgenodigd voor koffie. Verhalen genoeg, gastvrijheid op en top. Bij de vraag of ik krab lust kan ik geen nee zeggen en krijg een bijzonder smakelijke vissoep van krab, octopus, inktvis, conch (grote schelp). Ietwat pittig maar heerlijk en kan bijna niet ophouden te eten. De mannen kijken met plezier hoe ik de borden leegslurp. Overigens moet ik dat wel want van een lepel of vork hebben ze hier nog niet gehoord.

Bij de uitbundig versierde vissersschepen wordt René uitgenodigd om een kijkje aan boord te nemen. Met een verwaande blik neemt hij plaats in de stoel van de kapitein en ziet de wereld eens van een andere kant. De mannen maken er een sport van om het mooiste schip van allen te hebben en dan ook nog eens met extra motorvermogen. Drie grote 6 cilinder vrachtwagenmotoren handen in het gangboord met een losse schroef in het water die naar gelang van de bediening in het water of uit het water gehaald kan worden. Het geluid is ook belangrijk want de motoren maken een lawaai als een oordeel. De Gettoblasters omlijsten het van de juiste ritme zodanig dat je afvraagt wat het nut is.

In de middag wat rommelen aan de generator en de donkere wolken pakken nu eens niet samen boven mijn troetelbeest maar wel in de lucht. Een moesson bui samen met onweer zet alles in geheel ander daglicht. De schepen liggen in een melkachtig licht, het dek roffelt en de regen voelt koud aan. Prima moment om in onderbroek met shampoo de haren te wassen. Eindelijk eens koelte en het zout spoelt van de huid. De bijboot vult zich met water en de buren hebben het bezoek voor diner even uitgesteld.

Na de regenbui is alles weer zoals vanouds, de warmte, het geluid van de vissers, de mooie kleuren en de volle maan omlijst met een vochtcorona een mooie avond. De Queen B is loom aan het genieten van de lichte swell, de lichtjes van de Fad’s, de rondpruttelende vissersschepen, de dreigende donkerte van de jungle, de kampvuurtjes op het strand.  

Queen B op de plaat met Javaans Visschip.

Donderdag, 22 februari 2024

Banyuwangi  -  Sembulangan.

Boodschappen halen om iets te eten te hebben als we in het midden van niets (middle of no-where) terecht komen. René heeft problemen met de telefoon en zoekt hulp bij de Telcomsel. Niet ongedienstig, uiterst vriendelijk maar wel een uurtje verder. Wachten schijnt normaal te zijn en er is niemand die zich druk maakt. Wij ook niet want het is prima vertoeven in de airco van het kantoor. René komt met connectie uit de strijd en lopen naar de groentemarkt waar ik een mooie verse sla met wortel in zakje koop.

De havenmeesteres staat al op de steiger om liggeld te innen, een vreemde snuiter meldt zich en vraagt hoe laat we vertrekken. Niet altijd serieus mee zijn en zeg in de loop van de dag. Tevreden met het antwoord gaat hij weg zodat we tijd genoeg hebben om vuil weg te brengen en de voorbereidingen te doen. Om 12.00 uur gooi ik de lijnen los en ga naar het einde van de baai waar een meelopend windje op ons wacht. Zeilen met stroom mee zodat de 20 mijl snel overbrugd is. In de baai waar we aankomen liggen een twintigtal vissersschepen die een plaatje waard zijn. Prachtig versierde boten met veel kleur en zelfs enkele hebben een kapiteinsstoel in de mast. Een stoel in de vorm van een zwaan van de kermis, bonter kan het bijna niet worden. De mannen zijn bezig met onderhoud en hebben de boten op het strand geparkeerd en onder luide muziek wordt er geverfd, getimmerd, romp schoon gemaakt. Wij vinden het allemaal bijzonder en de luide muziek nemen we op de koop toe.

De grote FAD’s rond ons zijn een mooie afleiding om eens te zien hoe deze vissers hun quota vangen.

Het diner is vanavond aan boord en maak een salade niçoise vooraf. De sla uit het plastic zakje wordt vergezeld door een vluchtende kakkerlak. Veel sneller dan ik kan reageren, sprint de kakkerlak over de rand van de gootsteen tussen de kussens en heb het nakijken. Nu maar hopen dat deze geen eitjes bij zich draagt zodat de strijd tegen de kakkerlakken weer opnieuw kan beginnen

Afbeelding van het verhaal bovenstaand

Woensdag, 21 februari 2024

Banyuwangi

De naam Banyuwangi is ontleend aan een vreemd verhaal. De koningshuizen hebben altijd wel heel vreemde oplossingen om gelijk te krijgen zo ook bij prinses Sritanjung, die door haar man is vermoord aan de rand van de rivier omdat haar man twijfelde of het kind wel van hem zou zijn. Op erewoord heeft prinses Sritanjung de echtgenoot gezworen dat als haar bloed dat over de rivier zou vloeien naar vis zou ruiken dat dan het bewijs zou zijn dat het kind niet van de prins is. Maar als het bloed lekker ruikt of “Wangi” dan was het kind van de prins. Helaas rook het bloed lekker en kreeg de prins, wiens naar Raden Banterang was, spijt van zijn twijfel. Daarna noemde hij de rivier Banyuwangi of vertaalt Geurig Water.

Zo liggen wij in heerlijk geurig water met een lekker door-bakkend zonnetje in combinatie met weinig wind. Ga niet verder uitweiden of het prettig is, die conclusie moet jezelf maar trekken.  De waterjongen komt de kannen op de bromfiets brengen en rijd verschillende keren op en neer. Met een slang hevel ik het water de tank in en het scheelt uren gebruik maken van de watermaker. En dan het motorluik maar weer open. Afmonteren van het motorgedeelte van de generator. Starten en weer niets. Alle mogelijkheden nagelopen en nog eens gechecked. Ik begrijp er niets van en weet bijna zeker dat het goed moet zijn. Murray, de Nieuw Zeelander is zijn boot aan het opruimen en komt vragen of ik belangstelling heb voor een tas met lijnen. Nee, dat heb ik niet want er zijn lijnen genoeg aan boord maar vertel hem dat de generator niet aan de praat is te krijgen. Murray kent wel een monteur en legt contact.

Na het middaguur lopen we de stad in om geld te pinnen en René kan naar de kapper waar de motoren van de tondeuse hun werk doen. De witte en grijze haren mengen zich op tussen de haren op de grond. De haren op de grond van de voorgangers wijzen erop dat je een goed lopende kapperszaak hebt. Rene vindt het allemaal niets om het haar van een ander tussen zijn tenen in de stoel te zitten. Voor 1,20 Euro ziet hij er weer spic en span uit. Hij mag weer naast me lopen.

Bij de sapbar van gisteren willen we een drankje bestellen. Het maken van drie glaasjes sap kost meer dan 50 minuten en geef het wachten op omdat de monteur ineens tijd blijkt over te hebben. Zonder sap maar bij een winkel haal ik tijdens de terug wandeling twee flesjes cola om bij te drinken.

De monteur kijkt bedenkelijk in de motorruimte want zoals alle vakmensen veroordelen ze direkt het werk van een ander. Maar na een aantal controles draait hij bij en begint op het hoofd te krabben. Verstuiver eruit en testen of de diesel goed weggeblazen wordt. Allemaal prima. Met behulp van het starten van de hoofdmotor om wat meer voltage op de accu te brengen en door te starten met de brandstofleiding open, zodat het laatste lucht uit de leiding kan, slaat de motor aan. Eerst wat bonkig maar komt al snel op toeren en de nieuwe onderdelen zetten zich. Motor loopt prima en zet hem snel af om deze wat later weer te starten. Nu gaat het vanzelf. Wat een heerlijk geluid na 4 jaar tobben om het beest aan de praat te krijgen. Toch gelukt door niet op te geven en er steeds maar weer aan te beginnen.

De startprocedure is gedaan zonder dekseltje op de kop van de motor en de spat olie zit nu overal. Eerst schoonpoetsen en de verdere afbouw van de motor zoals het koelgedeelte doe ik op een ander moment. Op het terras van de club drink ik een welverdiend biertje waar een gelukkig gevoel.

oost punt Java.

Dinsdag, 20 februari 2024

Banyuwangi Bay

Het Bunyuwangi vrijetijdspark waar we in de marina liggen, is ook de mogelijkheid om je uit te leven met een paintball wedstrijd, Deense hoogvaart en op het parkoers, omzoomd door oude banden, met kleine bromfietsen onze rijvaardigheid ophalen. Aan het einde van de haven zijn de vissersschepen die hun vangst verkopen aan de meestbiedende in een vorm van veiling. De bromfietsen met de polystyreen kisten rijden af en aan.

Toch maar op onderzoek in de bebouwde kom. Op weg naar de stad komen we vader en zoon tegen die aan het wandelen zijn. Vader (85) gaat moeilijk maar hij blijft flink, de zoon vraagt ons waar we vandaan komen en er ontstaat al snel een uitgebreid gesprek over de geschiedenis. Geen rancune maar grote honger naar het weten van hoe het nu echt is gegaan. Ieder heeft zijn waarheid, zijn eigen beleving en het is mooi om dat met elkaar in alle rust te kunnen uit wisselen.

De huizen en de wat grotere gebouwen stralen de Hollandse architectuur uit, zo ook de bomenlanen om wat schaduw te hebben. Het is alsof ik een gevoel heb van herkenning terwijl ik hier nog nooit ben geweest. Reïncarnatie? Ben ik hier geweest met wit tropenpak en witte helm? Heb ik hier de weg aangelegd met behulp van de lokale bevolking? De infrastructuur voor de rijstvelden en de kali? Heb ik hier als witte man alleen eigen belang nagestreefd? De KNIL koos voor hun idealisme maar werd later gestraft voor de verkeerde keuze volgens de Indonesische regering. Het Indonesische volk is zo vaak gestraft met de islamitische sultanaten, de Nederlanders, de Japanners en door hun eigen regering zoals onder bewind van Soeharto. Nu eindelijk een democratisch land, het derde in grootte van de wereld. We moeten vrezen voor de ontwikkeling van de nieuwe verkiezingen hoe deze voor de diverse bevolking uitvalt.

Als toeristen zien  we al enkele veranderingen zoals een extra toeristenbelasting voor Bali. De argumentatie is de grote druk van het toerisme op het milieu. En nu sputter ik, hoe kun je als regering de grote hoeveelheden gestorte plastic in zee verdedigen. De drijvende plastic zakken, zwevende pampers, het vuil aan de oppervlakte? En dat is de schuld van de toeristen waarvoor een extra belasting betaald moet worden? Waarom geen programma’s om de jeugd bewust te maken van het plastic, de stranden vrijmaken van de troep zodat er meer toeristen komen om de staatskas te vullen. Iedereen vaart er wel bij dat de zeilers, backpackers, zonaanbidders, honeymoon travellers, cultuurvorsers, vlindervangers, natuurliefhebbers om een opgeruimde wereld te zien. Begin bij jezelf voordat je de buitenwereld veroordeelt.

Wandelen door het stratenpatroon van de stad, langs een schoenmaker waar René zijn schoenen inlevert en ik even verder een water raffinadeur ontdek. De flessen worden eerst met een borstelmachine schoongemaakte van eventuele verontreinigingen, dan gespoeld met water en de fles wordt afgevuld met water dat door een filtersysteem en uv-straling behandeld wordt. De prijs voor 19 liter water is 7000 roepia, ofwel 0,42 euro per fles van 19 liter. Ik bestel 10 flessen en René sluit zich snel aan.

Het is moordend warm en de omgeving houdt niet op met klagen en zuchten. De dehydratie is met drinken niet bij te houden zodat je een bepaalde loomheid en misselijk gevoel krijgt van de hoeveelheid drinken. Oplossing dat voor mij werkt is bezig blijven ondanks de natte kleding van transpiratie en ga gewoon door met sleutelen aan het beest van de generator.

Met slangklemmen over de zuiger klem ik de zuigerveren op zijn plaats en schuif de cilinder over de zuiger. Dan het verder opbouwen van het motorgedeelte maar na twee uur sleutelen, steeds maar weer oprichten uit de bakskist waar de generator in staat om een nieuwe sleutel of ander gereedschap te halen heb ik er genoeg van en schuif de rest van het werk naar morgen.

Op het terras van het fraaie clubhuis drink ik een biertje, doe de telefoontjes en kan heerlijk tot rust komen met een boek. Dit is een prima manier om de klamme warmte te verwerken.

Plastic in de slang

Maandag, 19 februari 2024

Menjangan – Banyuwangi Java.

De wind komt rond 11 uur ons helpen om de noordpunt van Bali te passeren op weg naar Java. Om half elf is er palaver aan boord van de Blue Spirit en spreken af om direct te verterekken. Terug aan boord en de buitenboordmotor in de bakskist en start de motor om anker op te halen. De ketting staat snoei strak en krijg verder geen beweging in het geschakelde staal zodat ik naar de lopende motor loop om wat gas te geven om zo het anker uit te breken. De motor loopt maar geeft geen koelwater zodat ik de motor stilzet en René oproep dat er geen koelwater is en dat ik het filter schoon moet maken.

De deksel van de wierpot eraf en haal direkt een plastic zakje uit de leiding. Sluit het filter en start de motor. Even is er koelwater maar al snel komt er een donker geluid een een donkere walm uit de uitlaat. Opnieuw stilzetten en maar het filter opnieuw open en zelfs met openstaande kraan is er geen water. Met snorkel en flippers onder de boo door zwemmen om te voelen of de kraan open is. Het lijkt in orde en open de kraan waar geen water uit komt. Dan met een ontstopper draad in de slang en krijg geen opening. Inmiddels verlies ik liters lichaamsvocht en is de vloer door mijn natte zwembroek en het zweet een glijbaan geworden. Ik stel de Blue Spirit op de hoogte van de situatie en René komt direkt om te helpen. Met wat beraad besluiten we de aansluitslang van de buitenkraan naar de filter te demonteren. Na heel wat gepruts in een donker gaatje, op een boot is niets gemakkelijk te bereiken krijg ik de slang los. Een vette plastic zak heeft zich als een echte stop in de slang genesteld. De stop eruit en de slang weer terugbrengen. De kraan open en het koelwater dient zich weer aan. Motor starten en het koelwater zorgt weer voor een goed lopende motor. Toch meld ik even dat de ankerketting ook niet enthousiast is om los te komen en met een half uur op en neer varen van allerlei kanten benaderen schiet de ankerketting los van een stuk koraal. Dat scheelt weer een heel hoop werk voor onze kikvorsman René. Grote stukken koraal neemt het anker mee naar boven die ik met de pikhaak moet afstoten. René gaat terug naar de Blue Spirit en weet veder zonder al te veel problemen los te komen. Wat een groot gemak om elkaar zo te kunnen assisteren, een buddyschip is eigenlijk een must.

De stroom voert ons naar buiten en zet al snel het zeil op om Noord-Bali te ronden op weg naar Java. Drukke veerdiensten tussen Java en Bali, de AIS kronkelt van geluk met de vele alarmen die ze mag geven. Ik moet steeds naar binnen om het alarm voor de zoveelste veerboot te neutraliseren. Ik tel 20 veerschepen en ben bang dat er veel meer zijn. De stroom voert ons een 4 mijl naar de haven van Banyuwangi die bij mij helemaal niet op de kaart staat. Ik reef de fok en wacht geduldig op de buddy boot die me voor gaat naar de haven. Volgens mijn kaart vaar ik gewoon over het land zodat de cartografie van de verschillende leveranciers niet allemaal gelijk zijn.

Op de steiger staan een viertal bootsmannen klaar om me op te vangen en lig al snel prima en beschermd in een echte jachthaven. De havenmeester controleert de papieren en fotografeert mijn paspoort en het scheepsdocument. We mogen weer aan wal.

Een leuke originele Java-stad zonder toeristen, winkeltjes aan beide zijdes van de straten met een prachtige groentemarkt. In een winkel koop ik een paar zakjes limonadepoeder en word via de telefoon voorgesteld aan de zuster van de kassière. Mevrouw zit in de auto te telefoneren met beeldtelefoon en ziet me helemaal zitten, ze nodigt me uit voor een kopje koffie. Dit gaat me te vlug en bedank voor de eer en verlaat de winkel met een grote glimlach. Toch leuk om sjans te hebben op 69-jarig leeftijd, nietwaar? Hoe spontaan en open zijn deze mensen, van alle kanten worden we nageroepen vergezeld met een zwaai of uitnodiging.

In de avond eten we een heerlijke maaltijd in de prachtige bar van de Marina. Eerste indruk van Java? Top!

West Bali National Park en Melangan

Zondag, 18 februari 2024

Menjangan.

Een surrealistisch beeld van drijvende plastic zakken en andere kunststof voorwerpen vertroebelen de prachtige snorkelduik in kristalhelder water. Wat een vreemde tegenstelling, zwemmen in een vuilnisbelt en toch is het koraal met al zijn vissen van een buitengewone categorie. Papegaai vissen stoten hun neus tegen het gesteente en eten hun buik vol, miljoene kleine visjes zwemmen in scholen onder en naast me langs. De clownsvissen en mooie geel-zwarte vissen, de zebra gestreepte vissen, het houdt niet op.

Verschillende schildpadden kruisen mijn weg, en volg deze. Ze zien me en zoeken een holte in de waaiers van koraal en de gaten in de stenen. Voor mij is het snorkelen eigenlijk niet besteed maar hier geniet ik wel van. Na twee duiksessies is het genoeg en vaar met de dinghy achter RenT aan. Zij weten van geen ophouden en blijf als buddybootje in de buurt.

De schroef van de buitenboordmotor loopt regelmatig vast in de zakken en moet de motor stoppen om het plastic te verwijderen. Menjangan kan dan wel beschermd natuurgebied zijn met een prachtige kolonie herten maar aan de kustlijn mag wel eens wat extra aandacht besteed worden. Tweeënhalf uur later terug aan boord begin ik maar weer eens te klussen. Vreemd dat ik na wat lezen en uitrusten deze prikkel vanzelf krijg en het een onderdeel is geworden van het varen. De Nederlandse vlag vervangen, een ankerlichtje op de achterstag. De dinghy schoonmaken, benzine aanvullen, de bakken in de achterkajuit uitruimen en inruimen.

De avond samen met diner aan boord bij de Blue Spirit, de apen wandelen over het strand, de toeristen vertrekken met de gidsen terug naar het hotel, de vissers komen samen met de duisternis in de buurt om te vissen. Mooie avonden maar verlang wel weer naar wat leven om me heen, zoals jullie weten ik blijf een stadsmens.

Herten eiland Menjangan

Menjangan

Zaterdag, 17 februari 2024

In een soep van plastic en oud hout vinden we onze weg naar de ankerplek zoals die in de almanak staat. Windy heeft het weer eens verkeerd zodat de voorspelde geen wind een briesje oplevert waarbij gezeild kan worden. Tussen de wolken omringde bergen, regenbuien in de verte en de vissers op zoek naar het geluk van een grote vis. De genua uitgerold en probeer uit de zon te blijven als deze zich tussen de wolken laat zien. Bij een strandje vind ik een ankerplek en al snel is de Blue Spirit naast me.

Op het strand lopen de apen te strandjutten en sommige plastic wikkels waar een ijsje in heeft gezeten worden nog eens extra afgelikt, de flesjes met een dop geopend en tot de laatste drup leeggedronken. We nemen de tijd om het anker te controleren en spreken af om 1600 uur op ontdekkingsreis naar eiland Menjangan te bezoeken. Malangan is een onbewoond natuurpark met wandelpaden en prachtige duik en snorkel plaatsen. Een regenbui zorgt voor een wat later vertrek zodat we rond 17.00 uur landen aan het steiger en door de parkwacht een bezoeker fee gevraagd worden van 200.000 roepia. Dat is 12,00 per persoon na sluitingstijd zodat we het natuurwonder al snel als gezien beschouwen. Met de dinghy naar de overkant waar het nationaal Bali park is gevestigd.

Twee enthousiaste pas afgestudeerde "rangers" beheren het natuurmonument en laten het kweek programma van een zeldzame Bali vogel zien. De eieren worden ergens ander uitgebroed, de kleine vogels in een beschermende grote kooi om vervolgens los gelaten te   als ze wat groter zijn. Ga heen en vermenigvuldig u. De apen zitten met een verlekkerd gezicht boven op de kooi te kijken naar de lekkere hapjes die de vogels gepresenteerd krijgen. Er zijn veel apen op Bali en realiseer me nu dat ik er nog niet eerder over geschreven heb. De apen leven als families bij elkaar en zijn schuw en toch brutaal, zodat je als bezoeker niet bang hoeft te zijn om lastig gevallen te worden.

De rangers vertellen honderd uit en een van de mannen heeft bosbouw gestudeerd op Sumatra. Bij de vraag of hij Wageningen kent antwoordde hij negatief maar zocht het direkt op en was zeer geïnteresseerd in de Universida Wageningen. Google past zich direkt aan het woord gebruik van de gebruiker.

Aan boord eten we het diner want we liggen hier midden in de natuurgebieden en daar hoort geen restaurant bij. De varkens komen op het strand kijken en snuffelen tussen de spullen wat de apen hebben laten liggen.

Vrijdag, 16 februari 2024

Banjuwedang baai

Wat heerlijk om aan de rand van het zwembad te liggen. Mensen kijken, een verfrissende duik en opdrogen in de warmte. Het is vandaag weer een bloedheet en voelt verlammend aan. Voor mij is het genieten na een 6 uur onafgebroken klussen aan de generator en het ophalen van de kannen diesel. Harry heeft een extra kan uitgeleend aan me om de 100 liter te completeren maar deze blijkt vervuild te zijn met afgewerkte olie. Voor Harry geen punt en hij vraagt me de kan terug te geven met een lege kan en hij zal zorgdragen voor nieuwe diesel. Wat een service na een slechte levering en hij maakt het meer dan goed.

Het betekent wel dat ik steeds op en neer moet varen en dat neemt heel wat tijd in beslag. De bemanning van de Blue Spirit rijden met gehuurde scooter naar Lovina om daar het paspoort met visum van Thérèse op te halen. Het geeft mij de ruimte om eens goed voor de generator te gaan zitten en opnieuw een poging te wagen. Een eigen dashboard gemaakt om alle pompjes en kleppen te besturen, controleer ik nog snel de verstuiver die blijkt niet te werken. Met wat kunstgrepen en ontluchten krijg ik ook deze aan de praat maar krijg uiteindelijk de generator niet gestart.

Dan maar zuigerveren vervangen en demonteer de kop en de cilinder en plaats de nieuwe zuigerveren. Door de warmte en intensiteit van werken heb ik er genoeg van en ga heerlijk aan de rand van het zwembad liggen om bij te komen.

Rond 17.00 uur komen RenT terug en praten wat bij. Aan de rand van het strand drink ik nog een biertje met een klein hapje en ga bij de blue spirit een kopje koffie drinken. Intussen heel wat telefoontjes gehad en gebeld wat de afstand verkleind tussen Nederland en Bali.

Donderdag, 15 februari 2024

Banjuwedang baai

Hoe blij kun je zijn met een klus dag. Soms erger je dood als je moet klussen om de boel aan de praat te houden maar je kunt ook klussen als onderhoud of preventief werk. Het wordt als een rustdag aangemerkt maar het is geen rustdag. René meldt zich voor het mastwerk en laat zich omhoog takelen om drie kleine schroefjes in het kotterstag te draaien en maakt een nieuwe marifoon verbinding boven in de mast. Hij bungelt bovenin en de zon probeert hem naar beneden te branden, ik benijd hem niet daarboven. Een uurtje verder mag ik hem omlaag laten glijden en krijg nu alleen maar vinkjes op de AIS dat alle functies naar behoren werken zo ook het rode lichtje van contoleer de antenne blijft uit. Klus geklaard met veel dank.

Voor mij het opruimen van de wirwar aan lijnen die gebruikt zijn aan de mast, het hijsen van de kotterfok en de Queen B ligt er weer beter bij dan een paar uur geleden.

Harry, de plaatselijke regelaar zal voor ons diesel organiseren en we moeten om 5 uur de kannen op de kade brengen. René heeft niet genoeg contant geld zodat Harry snel een scooter leent van een vriendje en René met zijn lange lijf, torent hoog boven Harry uit, die de scooter bestuurd. Bukken voor de bomen roep ik hen achterna. Na een half uur is René terug als miljonair en Harry zegt dat de kannen om 18.00 uur opgehaald worden en dat deze om 19.00 terug geleverd worden. Tijd om een biertje te drinken en gaan naar het restaurant waar we de procedure van diesel tanken van Harry uitleggen aan de bediening. We kunnen niet eten voordat we de kannen terug hebben. De vriendelijke mevrouw van de bediening schampert direct “Bali-time” Ze krijgt gelijk want om half acht is er geen diesel en het zal morgenvroeg worden want de elektriciteit van het benzinestation is uitgevallen. Verdraaid mooie smoes, maar we accepteren het want kunnen toch niet anders.

Bij het lezen van de krant tref ik een artikel over Bali en dat er sinds 14 februari een toeristenbelasting betaald moet worden. Dit om de stroom van 4,5 miljoen toeristen in te dammen en de opbrengst gaan gebruiken voor milieumaatregelen. Een ander advies is om de scooters niet meer te verhuren aan toeristen want deze zouden zorgen voor veel schades en ongelukken. Van verbazing val ik van de bank want als er een volk bestaat die suïcidaal rijgedrag koppelt aan verkeersveiligheid dan is het Indonesië. Daar kan geen buitenlandse toerist aan tippen.

Ijzeren kathodes voor kweken van koraal

Woensdag, 14 februari 2024

Banjuwedang baai,

René wil zijn lief verrassen met een Valentijn diner en een goede smoes om alle resorts af te lopen voor wat ze te bieden hebben. Bij één resort zie ik, een staflid erg snel schakelen, dat het een goed idee is voor een menu en worden gevraagd om vanmiddag terug te komen. Dat doen we niet, maar het andere resort in de monding van de baai lijkt me een zeer romantische plek om tussen de mangroven in een soort van hut samen te relaxen. De muggen zullen met allerlei oliën en vuurtjes weggestuurd moeten worden. Jammer van de mangrove-romantiek, kiezen we voor het Mimpi-resort en gaan er boeken.

Om 11.00 uur word ik opgehaald en gaan snorkelen in de monding van de baai. Helder water zodat we mooi uitzicht hebben op de vreemde bouwwerken onder water om het koraal een nieuw leven te geven. Vreemd om te zien dat de ijzeren kooien met geplante koraalstruiken onder een stroompje staan. De ijzeren kooi wordt als een kathode gebruikt. De kooi staat in verbinding met een zonnepaneel zodat er met een pen als anode een soort van elektrolyse ontstaat. De ontleding van zeewater in zuurstof en waterstof. Door de ontleding van het water en de zouten in het zeewater, komt het kalk vrij en zorgt voor een dikke laag sterker dan beton en de omstandigheden zorgen voor een beter milieu voor de koraaldieren. Binnen enkele weken tijd ziet men het koraal weer aangroeien. In verschillende publicaties wordt de alarmbel geluid voor het snel achteruit lopen van het koraal maar er komen ook heel positieve geluiden van het Great Barrier Reef en in Frans-Polynesië worden grote ongeschonden koraalriffen ontdekt. Het lijkt me nog niet zo slecht te gaan met de riffen, maar sta versted van het milieubewustzijn van Indonesië. Met deze wetenschap en inventiviteit vind ik het snorkelen wel leuk en juist dit aspect erg interessant.

In de middag genieten van het luxe zwembad en kan een boek lezen vanaf een comfortabel bed. Over het boek kijken naar de badgasten en uiteindelijk worden we verjaagd door een moesson bui. Niet erg want het komt uitstekend uit voor het uitstekende menu.

Satellietfoto van de Banyuwedang Baai

Dinsdag, 13 februari 2024

Lovina. -  Banjuwedang bay

Afscheid nemen van het mooie Lovina. De wind laat ons in de steek en zullen het ijzeren zeil moeten gebruiken om op zoek te gaan naar een andere ankerplek. De Dolfijnenspotters zijn al vroeg wakker en de gidsen doen goede zaken. In de vroege ochtend zie ik een van de vissersschepen kleine visjes vangen en die geofferd worden aan de dolfijnen. Zo houdt iedereen elkaar de hand boven het hoofd en het gevoel van het wilde natuur leven gaat verloren door de harde valuta dat betaald wordt en de dolfijne vinden het heerlijk want ze hoeven vandaag niet meer te jagen. De tafel is gedekt en de roodverbrande lijven hebben thuis weer wat te vertellen.

De motor pruttelt zijn vaarroute over het stille water en zie verschillende visplatforms waar ik gemakkelijk omheen kan varen. Toeristen in de typische indonesische boten varen snel voorbij. De onderhoudsbeurt aan de Queen B werpt zijn vruchten af want de lompe lady is veel sneller dan de Blue Spirit en moet een uurtje snelheid minderen om de Rene dichterbij te laten komen. Een mooie baai met goede bescherming tegen de swell van de zee en in niet al te diep water kunnen ankeren. Er liggen nogal wat resorts aan de oevers en zullen een keuze moeten gaan doen welke het beste bij ons past.

Al snel vinden we onze plek bij het Mimpi-resort waar we gebruik mogen maken van het zwembad en de menukaart ziet er prima uit. Ze hebben zelfs een Valentijn-menu voor morgen. Ik voel me een beetje teveel bij het romantische diner van Thérèse en René maar wordt heel lief uitgenodigd om morgen erbij te zijn.

Een prima plaats om enkele dagen te blijven want Therese zal vanaf hier haar paspoort in Lovina ophalen. Ik vul de dagen wel om eens uitbundig te gaan klussen.

De liefde zelve :-))

Maandag, 12 februari 2024

Lovina

Met de scooter in de wolken. De vulkaan en de bergen op Bali zijn steil en hoog, maar geven een prachtig uitzicht over de dalen en de ver weg liggende oceaan. Op een top van een berg zien we in de verte de Queen B en Blue Spirit braaf achter het anker liggen, altijd weer een geruststelling.

Vanochtend na het huren van de scooter rijden we naar de Dienst Immigratie. Een overheidsgebouw met een grote wachtzaal en dat voorspeld niet veel goeds. We moeten ons blijkbaar aanpassen aan het tempo van de heren ambtenaren. Thérèse heeft voor een paar dagen een uitbreiding visum nodig en dat is een hele procedure. Daar hebben de Nederlandse instromers blijkbaar geen last van maar hier is elke dag zonder een visum 60 Euro. Thérèse moet van alle vingers een vingerafdruk maken, kopie paspoort, terugvlucht ticket en 30 euro betalen. Betalen in de supermarkt, kopie paspoort bij de kopiewinkel en zo ben je al snel een hele ochtend bezig met een extensie van 30 dagen. Paspoort ophalen donderdag, dat betekent weer een extra rit naar het bureau.

Een heuse opstopping want een hoogwaardigheidsbekleder moet er even langs. Alle vrachtauto’s worden stilgezet langs de weg. De scooters laveren met gevaar voor eigen leven langs de colonne en rijden zonder enige aarzeling als spookrijder om toch maar snel thuis te kunnen zijn. Onze Nederlandse reactie is gewoon wachten totdat de file zich weer in beweging zet maar na de stijging van temperatuur van alle ronkende motoren om ons heen probeer ik toch op een of andere manier te ontsnappen en rijd via de stoep de vrijheid tegemoet, op naar de grootste Boedhistische tempel van Bali.

Het hart heeft vier gezichten, elk ziet de wereld op een andere manier en preekt voor een ander doel. Pas als elk aspect tot hetzelfde hart behoord is er een eenheid zoals de eenduidige richting van het kompas. Deze stelling is geleend van de boedhistische mythe van de god Brahma die 4 gezichten had: Metta, Karuna, mudita en upekkha. Met liefde, begrip, geluk en gelijkheid.

Liefde kan ook ontstaan zonder ideale omstandigheden, we kunnen liefde herkennen, opwekken en ontwikkelen.

In de Boedistische mythologie is Brahma een machtige god en is gekoppeld aan sterkte. Om de leer van Brahma te volgen moeten we moedig en sterk zijn en als we de Brahmaviharas volgen kunnen we ons wapenen tegen onszelf en de anderen. Makkelijk voor conflicten, zelfgenezing en ontwikkeld een sociale harmonie.

En daar staan we dan op de indrukwekkende wondermooie heilige plek van Brahma Vihara klooster.  In 1970 heeft het de deuren geopend voor pelgrimage, die hier verlichting proberen te vinden en voor toeristen.

Van de ene verbazing in de andere, zulke mooie beelden, gebedsruimtes, bouwwerken die met landschap spelen zoals een denkbeeldige poort naar de oceaan of hemel, vul het maar in. Gouden beelden en overal versieringen die het mooier en mooier weten te maken.

Nu een anderhalf uur oh en ah, maken we een toer door het berggebied waar bij de vulkaan op grote hoogte, een groot meer is te zien. In de wolken begint het te regenen en is zelfs fris, de weg is glad en moeten uitkijken voor een glibberpartij. Rond 17.00 uur de scooter inleveren en gaan voor een telefoonkaart naar de Oppo winkel. Oppo is de nieuwe naam voor Huawei, na alle commotie in Amerika en Europa over stiekeme software die de Chinese overheid tot afluisteren en data zou kunnen verschaffen. Oppo doet dat waarschijnlijk niet!?

Een biertje in de bierstraat van Lovina en komen verschillende kroegen tegen met happy hour waar de mannen met flesjes bier bij elkaar staan en de vrouwen op de barkruk hun drankjes weten weg te werken. Gezellig druk en wij zoeken een bar op die wat minder rumoer geeft maar net zo gezellig.

Strand Lovina

Zondag, 11 februari 2024

Lovina

Op het strand ligt een veld met betonnen zandkastelen. Vormen van onbeholpen grillige kegels met geperforeerde gaten in de wand. We spreken enkele mensen aan die er druk mee zijn en ze vertellen ons dat het de fundamenten zijn voor het kweken van een nieuw rif. Na de te waterlating planten ze enkele koraalstukjes op het beton en na vier jaar ontstaat er een nieuwe biotoop. Visjes die in en uit de gaten zwemmen en langzaam een bescherming vinden in de uitbreiding van het koraal. Wat een geweldig initiatief en het zal op de langere termijn extra toerisme trekken.

Vanochtend heb ik besteed aan de bekabeling van de generator en loop alle pompjes, kranen en sluitingen na. Eerst controleren of de kraan van de tank wel open staat. Dan de pomp op gang brengen want deze is behoorlijk verroest en met een klap van de hamer schrikt deze zich lam en begint driftig te pompen, een staaltje van Russian Repair. De bypass losmaken en nu de kabel volgen naar de generator. Bij het kroonsteentje blijkt de kabel doorgerot en begrijp nu wel waarom er geen dieselolie op de blok was. Met veel gepruts en kabeltjes aan elkaar knopen krijg ik het voor elkaar dat de brandstofpomp te bedienen is vanaf de generator. Wordt vervolgd want er zijn nog enkele probleempjes op te lossen.

Met tegenzin opruimen van de spullen want afspraak is om een eindje te gaan wandelen, Lovina verkennen. Een lange straat met enorm druk verkeer en op het einde van het dorp slaan we linksaf en komen in een paar gezellige straatjes met legio bars en restaurants. Flaneren over de boulevard en het strand. De boulevard is een paadje langs het strand, niets bijzonders, maar het heeft zijn charme. Onder de bomen door met uitzicht op zee, langs de zwembaden van de hotels en via een soort van tempel, genoeg te zien.

In de supermarkt boodschappen doen en ben verbaasd, alsof ik in de Nederlandse supermarkt rondwandel en dat geeft weer een ander licht op de zaak in Indonesië. Ze kunnen het dus wel. In de supermarkt haalt Thérèse enkele boodschappen voor het diner.

Heerlijk om zonder al te veel poespas Europees te eten aan boord en de swell geeft extra sfeer door het schommelen van de lampjes. Met een glas wijn, heerlijk eten en de muziek van de strandtenten op de achtergrond. Zij hun Beachparty wij onze kuipparty.

Prabowo

Zaterdag, 10 februari 2024

Ampat Bay. -  Lovina

Een dagje motoren om het volgende punt te bereiken. We weten dat het in deze tijd van het jaar de wind overwegend tegenstaat maar ook dat de wind er vaak niet is. Met andere woorden verstand op nul, de motor starten en vertrekken. Al snel meldt René een dieselprobleem en wil graag een ankerplek opzoek om de filters te verwisselen. Vlak bij een hotel kan hij geen acceptabele diepte vinden om het anker uit te gooien en kan de motor alsnog aan de praat houden door een extra diesel-pompje in te schakelen.

De tocht heeft verder geen problemen en vul mijn tijd aan boord met enkele klusjes. Het gereedschap is uit de kast gevallen en doppenset is vermengd met de tas met grof gereedschap. Sorteren en opbergen en sluit de deur om de troep een beetje te verbergen. Bij het openen van de deur werkt de klink niet en gaat het slot niet van zijn plaats. Bij een sleutelspecialist heb ik eens gezien hoe gemakkelijk een deur te openen is met een stukje plastic. Alle onderdelen gereedschappen zitten achter de deur en kan er niet bij zodat ik wat moet fabriceren in de keuken. Met een mes vastgebonden aan een schuimspaan kan ik er door het bovenluik net bij en steek het mes naar de schuifpal van de deur. Met mijn tenen wieber ik op de handel en het mes krijgt ruimte om het slot open te maken. Vlug verteld maar toch een uurtje verder. Trots op de inventiviteit blijft de Queen B zijn mijlen maken.

In de Telegraaf tref ik een interessant artikel over de komende presidentsverkiezingen aanstaande woensdag. Indonesië is het derde grootste democratische land ter wereld en gaat aanstaande woensdag naar de stembus.  Interessant te lezen dat een voormalig handlanger van Soeharto, Prabowo, voor nummer 1 gaat. Hij wordt de knuffelopa van Indonesië genoemd en komt op het podium met een Michael Jackson danspasje. De jongeren lopen er mee weg en het verleden van massamoordenaar Soeharto interesseert ze niet. Ik zie een parallel met onze Nederlandse jongeren over de ontkenning of niet weten van de holocaust.

Anis is de tweede op de lijst en vertegenwoordigt meer het islamitische standpunt. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen en wat we ervan zullen merken.

Rond 16.00 uur gaat het anker in het water in Lovina, op advies van Buddi. Een bootboy die me naar binnen loodst en aangeeft dat het ankeren op 7 meter is. Het anker ligt meteen vast en gaan na een uurtje rust en ankerwacht aan de wal. Een geweldige supermarkt waar allerlei soorten bier te koop zijn. Dit is de andere kant van het Indonesië. Bij een strandhotel eten we in het restaurant een prima diner met een flesje wijn voor de extra sfeer.

Amed

Vrijdag, 9 februari 2024

Medana Bay Marina. -  Amed Bay Bali

Rond half zeven al druk met de voorbereidingen voor vertrek. Er staat bijna geen wind en reken erop dat de overtocht naar Bali met de motor moet. De Blue Spirit pruttelt om tien voor zeven voorbij en is er vroeg bij. Vrijwel direkt kan ik ook de lijn losgooien en met 2100 toeren loopt de Queen B de Blue Spirit in. Bij de eerste zucht wind zet ik het zeil en al snel begint de dame snelheid te maken op het zeil en zet de motor stop. De nieuwe antifouling en de vaanstand van de schroef zorgt ineens voor een mooie snelheid. Het hekwater verlaat op een andere manier het schip dan vroeger en loop de Blue Spirit met forse snelheid uit. René zegt dat hij de kleine genua heeft gebruikt zodat mijn enthousiasme over de snelheid wat getemperd wordt.

De drie eilanden liggen aan stuurboord in de ochtend zon, de stranden nog verlaten en diverse mensen zullen nog op bed liggen met een kater. Hij zijn niet voor niets de party eilanden. De zeestraat tussen lombok en Bali krijgt schuimkopjes en met een 16 knoop wind loopt de Queen B al snel een 7,2 knoop vaart. Bali doemt al snel op en met slechts 30 mijl lig ik al snel voor het geplande ankergebied. Reven om op de Blue Spirit wachten, het is nu eens andersom want meestal is René de snelle boot. Een beetje vervelend ankergebied want het anker gaat op 27 meter diepte in het water terwijl het net lijkt of we veel te dicht bij het strand liggen. We hadden verwacht dat er niets te beleven zou zijn op deze ankerplaats maar de wal laat wat anders zien. Gezellige muziek uit verschillende bars en volgens de wifi zijn er heel wat hotels.

Omdat we dachten dat er geen eetgelegenheid in de buurt zou zijn heb ik het een en ander gekocht zodat we een gezellig diner aan boord hebben. Lekkere hapjes bij de borrel en een fles Bordeaux die het eten een extra cachet geeft. De typische vissersboten op het strand en een tachtig FAD’s geven het een heel bijzondere sfeer.

reparatie lcd-scherm

Donderdag, 8 februari 2024

Medana Bay Marina

Gistermiddag reageerde mijn telefoon vreemd en na een tijdje lichtte wel het scherm op maar werkte verder niet. Met mijn grote vingers proberen op het gebroken scherm te kloppen haalde niets uit. Ik leg het probleem altijd bij mezelf neer en vraag al snel of omstanders een oplossing weten. Helaas is er niemand die dit probleem bij de hand heeft gehad. Op naar de herstelplaats bij de winkel met het grote bord Oppo kunnen ze dit wel aan wordt gezegd. Oh, dat is een kapot lcd-scherm en de vraag komt direct of ik een goedkoop scherm of het officiële scherm geplaatst wil hebben. Tja, voor mij geen keus, het dure scherm dan maar. Rond 14.00 uur zou het onderdeel binnen zijn zodat we om de tijd op te vullen, een ijsco halen en terug naar de boot. Aan boord maak ik een lichte lunch en ga nu alleen op weg naar de winkel.

15000 stappen en een miljoen armer is mijn telefoon weer tiptop in orde. 1,000,000 Roepia is een tegenwaarde van 60 Euro en maar dan ben je bezitter van een nieuw ld scherm, plastic bescherming, flesje cola om af te koelen en een uitgebreid gesprek, waar ik vandaan kom?. Dat lijkt me in Nederland anders te gaan zodat ik fluitend de winkel verlaat, om snel alle achterstallige berichtjes te lezen.

Bij de diepvrieswinkel haal ik wat levensmiddelen om te gebruiken bij het diner morgenavond als we moederziel verlaten in een baai liggen op Bali. Terug aan boord kan ik eens op mijn gemak een boekje lezen en geniet van de omgeving.

Bij de avond borrel drinken we een biertje met alle zeilers en schepen die in Medana liggen.

Woensdag, 7 februari 2024

Sembalun – Medana Bay Marina

De regen roffelt op het dak van het toiletgebouw waar we druipnat van de regen een veilig heenkomen hebben weten te vinden. Een tropische moessonbui blijft maar gaan en na een uur is er nog geen breking in de lucht te zien. Het was vanochtend zulk mooi weer, geen wolkje in de lucht, de zon warmde al snel de lucht op. Een luxe gevoel om direct uit je bed op de veranda te zitten en in de ochtendkoelte de omgeving in je opnemen. De zwermen met libellen gonzen in de lucht, mensen werken in de tuinen, de witte wolken klimmen op tegen de heuvels. Het ontbijt met zijn vieren maar neemt heel wat tijd in beslag, het is geen punt en zitten uitgebreid te praten. Een Chinese komt bij ons zitten en vertelt dat ze van Noord-China is.

En dan weer op weg, we hebben het rondje bijna volbracht en gaan nu voor de watervallen. De scooter moet hard werken om tegen de heuvels op te klimmen om bij de watervallen te komen. De eerste watervallen zijn niet te vinden of ingeblikt in een grote waterbuis voor irrigatie. De tweede watervallen zijn René en mij al bekend maar willen dat graag aan Theresa laten zien. Het water klettert van grote hoogte naar beneden en komt als een witte stroom naar beneden. Ik vraag me af waarom de kleur van een waterval wit is terwijl water doorzichtig is. Heeft dit te maken met de snelheid van vallen dat het water wit kleurt? Sneeuw zal een combinatie van koude en val-snelheid hebben, probeer ik te redeneren terwijl de moesson die met hevige snel vallende druppels toch nog relatief helder uit de lucht komt. Filosoferen en mijmeren als je bij een waterval bent.

In het boekje lees ik dat als je een rondje draait om de massa water die van deze waterval valt, dat je dan een jaar jonger wordt. Ik begin er maar niet aan want voel me al jong genoeg en laat het graag over aan de Chinese toeristen, islamitische dames in vol ornaat en de westerse jongelui die ondanks de regen die begint te vallen zich diep nat laten regenen door de waterval.

We schuilen een kwartier op een plankier vlak bij de waterval maar bij een droge periode vertrekken we de steile trappen op terug naar de scooter waar we onderweg echt overvallen worden door een hevige moessonbui. Bij de toiletten aangekomen wringen we de kleding uit en trekken wat droogs aan om een uurtje later te vertrekken. Onderweg krijgen we weer regen zodat nu ook de tweede laag kleding doorwater nat is. René vindt een mooi restaurant met prachtig uitzicht over het dal en eten een uitstekende lunch in afwachting van droog weer.

Ook nu weer even geen regen maar eenmaal onderweg gaat het weer los. Mijn handen raken doorweekt, mijn broek is een spons en het shirt is natter dan nat. Niet zeuren maar doorgaan is mijn devies en brommen richting huis. De straten zijn ondergelopen en rijden door plassen waar het plastic en ander vuil op straat aan de randen van de stroom achterblijft. Wat een troep geeft een overstroming, de mensen blijven er koel onder en als ik vraag of dit normaal is na een moesson-bui roepen ze blij dat het normaal is. Mijn Nederlandse hart springt op en ik zou, als dit in mijn tuin gebeurd, proberen maatregelen te nemen. Nu staan er restaurants op de fiets in grote plassen water want ze mogen hun aangewezen plek niet verlaten.

Oppassen geblazen want ondanks de regen, het nieuwe asfalt wat me spekglad lijkt, knallen er idioten voorbij. Op de scooter met 3 kooien waar vogeltjes verplaatst worden, bromfietsen met grote groene bossen en vrachtauto’s die als idioten inhalen met hoge snelheid. Het maakt me agressief dat deze mensen geen enkele verantwoording nemen voor hun rijgedrag.

Terug in Medana halen we een boodschap, geld en tanken de brommert af om deze terug te geven aan de eigenaar. In de bar van Medana Marina drinken we een biertje en gaan moe naar de boot. Afsluiting van een prachtige trip door het mooie Lombok.

Sade, een Sasak-dorp

Dinsdag, 6 februari 2024

Kuta – Sembalun

Met schallende luidsprekers in het dal zit ik op de veranda van een minihuisje. De krekels proberen de geloofsoproep te overstemmen. De lampen worden regelmatig overschaduwd door hordes insecten. Ik kan me het gevoel van heimwee van de vroegere kolonialen heel goed voorstellen. Een sinistere sfeer, dompige warmte en donkere nachten zodat je op een bepaalde manier bespied voelt. Vreemd want de mensen zijn erg aardig en willen graag weten waar je vandaan komt. Een praatje is snel gemaakt en zijn fysiek met contact. Tijdens een stop met de scooter komt een man van mijn leeftijd aanlopen en gaat tegen me aanzitten en legt zijn handen op mijn been om eens lekker bij te praten. Ben niet geneert om in mijn eigen dialect te praten en zo doet hij het op zijn lomboks. Oogcontact en aanraking zorgt ervoor dat we elkaar begrijpen terwijl ik niet weet wat hij gezegd heeft.

Bij het ontbijt vanochtend maakt de hele familie, drie generaties, zijn opwachting om ons goedemorgen te wensen. De omelet smaakt er niet minder om en met een kop Lombok-koffie kunnen we aan de tweede etappe beginnen. De tocht is gepland om van de zuidkust door het vlakke land naar de bergen in het noorden te rijden. Zeer afwisselend gebied, in het zuiden en midden veel rijstvelden onder een oogverblindend groen, bossen en lanen en dan steil omhoog de bergen in. De scooter kreunt om de hoogteverschillen voor zijn rekening te nemen. Bij een restaurant eten we een prima lunch en de familie wil graag op de foto gezet worden met de gasten. Blijkt ineens een zoon in Nederland te studeren in Nijmegen en is al vier jaar weg. Maar volgens papa komt hij binnenkort naar huis.

Sade is een typisch Sasak dorp en is verworden tot een soort volendam voor toeristen. De typische strooien huizen met in elk huis een weverij en de verkoop van dezelfde produkten. Het is even leuk maar het heeft zijn authenciteit verloren. Een groot gamalan concert uitgevoerd met hulp van toeristen doet ons snel vertrekken.

In een dal tussen de bergen op een hoogte van 600 meter is een groot tuinbouwgebied waar met de nieuwste technieken groenten worden geteeld. Veel stalletjes langs de weg met groene kool, witte kool, uien, aardappels mar ook aardbeien. Onderweg naar een biertje worden we aangehouden door twee Pakistani die even een missie gesprek doen om ons te bekeren tot Allah. Ik hoor het beleefd aan en dan draai ik me om en zeg hen Inshallah. Het blijkt het goede antwoord want ik krijg een paar vreugde klappen op de schouder en ieder vervolgt zijns weeg. Het gebied waar we zijn is streng islamietisch en duidelijk anders dan de Sasak-moslims in het zuiden en midden. De vrouwen lopen zwaar gesluierd, veel hoofddoeken, en de dames zijn gescheiden van de heren. Het lijkt me allemaal gezellig maar in mijn ogen ook zeer beperkt.

De wandeling naar de Bintang café lijkt een oneindige te worden en na een 4 kilometer geven we de zoektocht op en keren terug om in een mooi uitziend restaurant een hapje te gaan eten. De porties zijn niet groot en voor dit geld bestellen we de man 2 schotels. Het eten is niet duur maar fantasieloos. Witte rijst met een gefrituurde kippenpoot of stukje vis. Nasigoreng met een ei en twee stukjes komkommer en daar moet je het mee doen. De Indonesische keuken zoals wij die kennen kom ik hier in het binnenland niet tegen. Genoeg gegeten lopen we in het donker terug en je merkt aan het verkeer dat iedereen braaf thuis zit met de hele familie.

Maandag, 5 februari 2024

Medana Bay Marina. – Kuta.

De wekker rammelt me om 07.00 wakker en de Queen B heeft er zin in want ze is een speelbal van de swell. Rollend en swingend in het water, binnenvallen diverse dingen op zijn plaats of juist ergens in een verdwijnhoek. Inpakken voor de scooterhike rondje Lombok. Theresa en René halen me op zodat de dinghy aan boord kan blijven en de dinghy van René schuiven we onder een grote catamaran die op de kant staat voor onderhoud. Dan is een drijvend platform een uitkomst om van alles op te slaan. Twee dinghy’s en een fiets geeft de indruk van een schuur op de wal.

De scooters staan klaar en met de eerdere ervaring waar alle knopjes en beveiligingen zitten zijn we al snel op weg naar Medana. Medana de hoofdstad van Lombok en Sumbawa is een drukte van jewelste. De scooters zijn de hoofdmoot en voor hen maakt het niet uit om links en rechts in te halen of tegen het verkeer in te rijden. Vrachtwagens laveren hier weer tussendoor en de paardjes die met belletjes raken niet onder de indruk van deze heksenketel. Verkeersregelaars staan te zwaaien met hun schildjes en verwonder me over de willekeur van voorrang en hoe het mogelijk is dat deze mensen in de heksenketel een nog grotere puinhoop weten te maken. De Indonesiërs maken zich niet druk en laveren al toeterend met stoïcijns gezicht door niemand aan te kijken om hun weg te vinden. Voor het verkeer alleen al zou je naar Mataram gaan.

Vlakbij Mataram staan twee grote Hindoetempels. De Pura Meru is gebouwd door de Balinese prins Anak Agung Made Karang in 1720. Drie grote torens voor de hindoeïstische eenheid Shiva, Vishnu en Brahma. In september is hier het Pujawali feest dat gedurende vijf dagen rond volle maan wordt gehouden. Tegenover deze tempel ligt de Pura Mayura een zogenaamde hoftempel een eiland gebouw in een aangelegd vierkant meer met loopbrug. De gids doet zijn best en weet er ondanks de soberheid van de bouwwerken er een mooi verhaal van te maken.

De scooter parkeerbeheerder loodst ons de weg op tussen de grote stroom van verkeer. Zwaaiend met een vlaggetje en hard blazend met een fluitje weet hij een gaatje te creëren en kunnen we de weg vervolgen. Een afwisselend landschap met bomen, rijstvelden, bergen en vlaktes, rivieren en veel beheerd water. Wat hebben die Hollanders hier hun hart kunnen ophalen en dat is nog steeds te zien aan de vele kleine kunstwerken in het veld.

Kuta is de zuidelijke kustplaats waar de grote zichzelf opbouwende golven een mooie plek zijn voor de surfers. Het rustige water en de stromingen van de Indische oceaan ontmoeten elkaar hier. Heel veel actieve jongelui kiezen hun vakantie hier. Het is betaalbaar, leuke levendige omgeving met veel horeca en het geweldig mooie witte strand met de donderend brekende golven. Sammy is de hoteleigenaar en met zijn uitdrukkingen vooral over de top. Een griezel maar wel aardig, dus een aardige griezel met prachtige hotelkamers.

Wat is er romantischer en mooier dan een zonsondergang met een Bintang, uitzicht over de surfers die van de toppen van de hoge golven vallen en opgegeten worden door het witte schuim. Een prachtige dag met Lombok van de andere kant bezien.

Visboot op het strand van Medana

Zondag, 4 februari 2024

Gili Air – Medana Bay Marina

Veel te kort geslapen en de laatste uren natuurlijk te vast zodat het piepen van het ankeralarm onopgemerkt is. Via het luik zie ik de mast van de Blue Spirit wel erg dichtbij komen en spring snel uit bed om bevestigd te krijgen dat de Queen B als een echte dame weer haar eigen ding aan het doen is. De wind staat flink door en de golven zijn meer dan een halve meter zodat er een flinke kracht op het anker komt te staan. Overigens is het helemaal geen slecht weer en is de wandeling van de dame een gevolg van een krabbend anker. Snel de motor starten, handschoen aan, wrikijzer om de ketting mee in de ankerkluis te krijgen en zet de grote teen op de schakelaar om de 60 meter ketting binnen te halen. Dat duurt even en moet zelfs de motor even bij zetten om de ankerlier te ontlasten.

Ankerop en vaar door het ankergebied voor een vrije boei. Eentje is vrij maar naar mijn gevoel veel te dicht bij een vissersboot zodat ik tussen de Blue Spirit en de Lola ga liggen. De Lola is bekend want zij hebben ook meegedaan aan de Sail2Indonesia.  Het anker houdt in een keer en voel me gerust maar de wind neemt verder toe. Om 09.00 uur is de normale koffietijd maar het luik van de drijvende koffiebar Chez René blijft vooralsnog gesloten. Eindelijk leven om 10.00 en vaar met de dinghy naar de Blue Spirit waar we onder het genot van een prima bakkie besluiten om terug te varen naar Medana Bay Marina. Komende dagen zal er veel te weinig wind zijn om te zeilen zodat een trektocht op de scooter een mooie invulling is om de windstille dagen door te komen.

Voor de tweede keer anker-op. Deze keer gaat het niet simpel want met de wind op de kop en stroom tegen staat er nog meer kracht op de ankerketting en het anker zodat ik met de motor in zijn voorit, stuurautomaat ingeschakeld een half uur bezig ben om het stuk ijzer binnen te takelen. Tussen de andere schepen uitvaren en met een wijde boog om de zandplaat rol ik de genua uit en met de 4 bft wind en 1.5 knoop stroom me loopt de Queen B al snel een 6 knoop over de grond. De schroef doet prima zijn werk en heb het idee dat de zeilprestaties toegenomen zijn, door de werking van de vaanstand. De vaanstand is dat bij stilstaande motor de schroefbladen meedraaien met de het langsstromende water zodanig dat de schroef nagenoeg geen weerstand geeft.

Boeitje opzoeken in de al goed bekende haven en spreek af dat ik een paar uur wil gaan klussen. De autopilot controleren, de koelunit fixeren, dit zijn klussen waar je normaal niet aan toe komt. Om 16.00 uur wandeling langs het strand, naar de lokale strandtenten waar we in het zand een boekje lezen en wat telefoontjes doen. Kijken naar de vissers die weer met de nek in het water staan en met een visgaard zo ver mogelijk in zee proberen te komen. Ik zie niemand ooit een vis vangen. Na de zonsondergang naar de hoofdstraat in Medana voor het diner en een laatste borrel in de club van Medana Bay Marina.

Het is warm en benauwd geweest en door het transpireren raak je met deze combinatie snel vermoeid. Een heerlijk moment is om op het voordek een boekje te lezen met de nachtelijke koelte van een windje. De vissers varen paddelend voorbij, een grote lamp op de boeg om naar de laatste vis in de baai te zoeken. Ook nu zie ik ze niets vangen.

Gili Air paarden

Zaterdag, 3 februari 2024

Cem Bobor – Gili Air

Een tocht van 3,5 mijl van de baai naar Gili Air, The Chill Island. Gili Air is één van de drie eilandjes dit tussen Lombok en Bali liggen. Gili Air is erg toeristisch en met name voor de jongere toerist, de yuppen. Een drukte van belang, souvenirwinkels, cafés, bars, restaurants, massage, yoga, duikexcursies en nog veel meer . Een eiland om je heerlijk te vermaken met een pot bier in de hand.

Een uurtje zeilen en het is vandaag zo druk dat we helaas geen boei kunnen pakken zodat het anker in 20 meter diep water valt. Even aan de ketting trekken met de motor en het lijkt te zitten. Na een kop koffie aan boord van de Blue Spirit maken we een wandeling door de straatjes van het Vlieland van Indonesië. Paardjes met karren rijden als gekken door de nauwe straten en er hangt van alles uit buiten de laadbak. Regelmatig opzij springen want anders he b je een gratis ritje mee terug naar de haven of nog erger. Veiligheid creeer je zelf want als je realiseert wat er allemaal fout kan gaan dan durf je hier niet te reizen. Kuilen en putten in de weg, onverantwoord verkeer, slechte hygiëne, open riolering, slecht drinkwater, over de datum levensmiddelen bij de straattentjes en toch ben ik niet ziek geweest en heb inmiddels een antenne gekregen voor de putten, kuilen en laaghangende luifels.

Het lijkt een mopperen maar besef ook dat de armoede zorgt voor een heel ander gewenste todo-lijst en is het voor de lokale bevolking een soort van overleven. De corona-tijd trekt nog steeds een wissel op de horeca en je ziet dat uitbaters van een resort uit arren moede hun mooie bungalows aan de lokale bevolking hebben moeten verhuren zodat het verval erg snel is gegaan. Hier komen geen toeristen meer op af.

Rene gaat graag bij zij vaste restaurant eten en krijgen een grote kebab stok met allerlei verrassingen. In het donker varen we terug naar de boot waar de wind ineens van een andere kant het ankergebied inkomt. De Queen B tilt haar achterste flink op bij de hoge golven en het valt niet mee om via de zwemtrap de kuip in te komen.

Kromme rug en te korte sokken

Vrijdag, 2 februari 2024

Cem Bobor

Pippin, de caddymaster, plaatst een rode marker op de green, neemt de bal op om deze schoon te maken, plaats de streep op de bal richting hole. Het is dus alleen maar binnentikken voor me. Lijkt zo simpel, blijkt het niet te zijn. Bij het wandelen gisteren passeerden we een gedeelte van de golfbaan en natuurlijk nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden zijn we naar het clubhuis gelopen. Het clubhuis is hier een open partytent want een jaar geleden is het echte clubhuis afgebrand.

In eerste instantie nieuwsgierig naar de golf mogelijkheden maar ben al snel overtuigd en geef ik me al snel op om een rondje te lopen. Theresa en René huren een kar en mogen met mij de baan op om me te assisteren. Een prachtige 18 holes baan met veel zandkuilen maar goed onderhouden met prachtige greens. De ondergrond is een beetje hard zodat de bal als een knikker stuitert of soms heel gelukkig lekker doorrolt. Een 550 meter baan is niet vergelijkbaar met de afstand in Nederland omdat thuis de bal minder ver doorrolt bij het afslaan. De heuvels zorgen voor hoogteverschillen en leuk om te zien bij het afslaan van de heuvel af hoe groot de afstand is die de bal weet te overbruggen, het is anders als je de berg op moet spelen.

Drie uur verder en met trots op de 37 punten die geslagen zijn lopen we terug naar de dinghy en de boot waar ik door de warmte haast niet op het verlangde vochtniveau raak. Het golfen is voor herhaling vatbaar en neem me voor dit zeker nog eens te doen.

Aan boord de Genua optrekken en oprollen, roerblad terug monteren en is vrijwel speling loos door de hars die ik als vulmiddel gebruikt heb.

Einde middag bij een hotel een tafeltje gereserveerd aan het water voor een diner met een fles wijn. Voeten in het zachte zand met uitkijk over de zee, het is genieten om op deze manier te kunnen reizen.

Tugu Hotel

Donderdag, 1 februari 2024

Cem Bobor

Met snorkelen worden de visjes geteld en probeer de snel wegschietende kwakbollen te sorteren maar dat zal me niet gaan lukken, zodat ik de mooie kleuren van het koraal bekijk. Gapende schelpen, stekelballen, koffervissen en natuurlijk de ontelbare kleine felkleurige visjes die zich in paniek proberen te verstoppen voor dat grote drijflichaam wat hen van boven naar beneden aan het bekijken zijn. Na een anderhalf uur heb ik het wel gezien en varen terug naar de Queen B waar ik enkele klussen aanpak. Er is een kapotte flexibele waterslang aan boord en probeer de losgeschoten binnenslang door de hoes naar het eind te rijgen. Een klus waar uren in gaan zitten maar met resultaat. Het dek kan weer gespoeld worden.

Een strandwandeling over het zilverwitte zand met de hotels en drinkgelegenheden. De vissersboten liggen op het strand, vissers staan tot hun nek in het water om met een vishengel van bamboe een vis te vangen. De kenmerkende kegelhoed op het hoofd om zich tegen de zon te beschermen. Koraal stukjes op het zand, zacht brekende golfslag en de oever is verder afgezoomd met bosjes, palmbomen en wat dennen. We komen op het terrein van de Tugu Hotels en worden binnengepraat om eens binnen te kijken. Zelden of nooit heb ik zulke luxe gezien. Een vrijstaand huis met openslaande deuren, vanaf je kingsize bed over je privé zwembad kijkend naar de zee. Twee badkamers met jacuzzi, massage ruimte, buitenzitjes, eigen tuin. De kamers zijn onder te verdelen in de Presidentiële, Lombok suite, standard suite en de normale. De normale is eenvoudiger maar de rest zijn een feest om naar te kijken.

Onder de indruk gaan we bij het simpele Café Yoman een biertje en een hapje halen met de voeten in het zand op kapotte stoeltjes en door houtworm aangevreten tafeltjes. Hoe groot kunnen de tegenstellingen zijn.

Cafe Yoman

Woensdag, 31 januari 2024

Medana Bay Marina – Cem Bobor

Drie mijl verder en direkt in een andere wereld liggen. Een mooie beschutte baai met op het eind een dorp en de oevers bezet met verschillende hotels en vakantieparken. Een vreemd gevoel om te vertrekken want ik moet altijd even een drempel over om weg te gaan uit een vertrouwd geheel. De gedachte is snel waarom vertrekken als het hier prima is? De motor houdt zich goed en de schroef doet uitstekend zijn werk zonder enige trilling.

Heerlijk geslapen en deze keer voor het eerst geen pijn in de arm tijdens de nachtrust, het is dus toch ergens goed voor om hard te werken met een poetsmachine boven het hoofd. Gewoon ploeteren en afbeulen is de beste fysiotherapie. Na het afrekenen van het havengeld zijn we vrij om de avontuurlijke ontdekkingsreis te vervolgen. De Blue Spirit is al enkele keren in de baai geweest en introduceert me in soort van Bob Marley bar, Café Yoman. Leuke muziek met een biertje in de hand en een stralend mooi strand. Palmen aan de rand, zacht ruisende branding en een donkere bewolking van de moesson-buien die gelukkig voorbij trekken.

Terugvaren met de dinghy naar de Queen B die herkenbaar is met een ankerlicht in de top van de mast. Op het voordek onder de sterrenhemel, heerlijk in de avondkoelte doe ik de administratie voor thuis en bel de verschillende familieleden op.

Logwieltje

Dinsdag, 30 januari 2024

Medana Bay Marina

Gisteravond klampte Arne de havenmeester me aan of het uitkomt dat de Queen B morgen terug in het water kan. Het komt me goed uit en verlang naar de koelte van een zachte zeebries door de luiken heen. De muggenwolken zullen oplossen door het zilte nat en hoop weer eens schommelend in slaap gewiegd te worden. Afspraak is morgen om 12 uur, want volgens de eigenaar Peter, is het dan hoogwater en heeft hij het zand wat aangespoeld is tijdens de laatste hoge golven opgeruimd.

De dag kan rustig beginnen met ontbijt, praatje maken en loop naar de boot om het terrein op te ruimen en de laatste voorbereidingen te doen. Plots realiseer ik me dat het paddelwieltje van de snelheidsmeter niet gemonteerd is. Kniel op de vloer, luik open en hannes de stop eruit en breng het paddelwieltje terug in. Rekening houden met de goede richting en dan het venijnig scherpe rvs-draadje, op de tast, door een uitsparing van de schroefdop wriemelen. Transpiratievocht stroomt als een spoelpoort uit de poriën, tjonge wat een benauwdheid hebben we hier, het is niet alleen een moesson in de lucht maar somtijds onder de kleding.

Kreunend omhoogkomen van de stijve spieren die opgebouwd zijn de laatste dagen door het schuren en poetsen, hoor ik een alarm van een achteruit rijdende vrachtauto. Het is pas 10 uur en toch echt voor de Queen B bedoeld, de botenkar staat voor de boeg. Vakkundig met vele handen en druk pratende experts, volgt iedereen de aanwijzing toch maar op van Peter. Om half elf zwemt de Queen B en met een vergeten opendraaien van de hoofdkraan van de motor toch nog oponthoud want het koelwater wilde niet komen.

Proefrondje draaien met schroef nummer 5, welke zich prima laat aanzien. Ik hoop dit hoofdstuk nu eens en voor altijd af te sluiten. Na het vast leggen aan de ankerboei zwem ik naar de kant om de dinghy op te halen en kan daarmee de tien waterflessen van 18 liter naar de boot brengen. Het is lichamelijk flink aanpoten maar ben heel tevreden met het resultaat en hoe snel heeft de Queen B zich aangepast aan de zachte deining die van de oceaan aankomt.

Met de fiets naar het dorp om geld te wisselen en wat boodschappen, bij de Chinees bestel ik frisdrank en bier die naar de steiger gebracht zullen worden. Met jaloerse blikken kijken de hardwerkende kant klussers naar de “splash down” en de nijvere schipper die druk bezig is om reisklaar te maken.

Theresa en René komen terug uit Kuala Lumpur en eten met elkaar een prima hap gelardeert met allerlei nieuwe verhalen. Kuala Lumpur blijkt een mooie stad en zeker de moeite waard om te bezoeken

Ark van Noah nog op het droge

Maandag, 29 januari 2024

Medana Bay Marina

De werkzaamheden voor de te waterlating zijn te overzien en voel me redelijk ontspannen. Voor het mooi zijn haal ik nog snel een pot verf om de groene bies op de romp op te halen. Strak groen geverfd tussen het papierenplakband. Het roerblad loswringen van de polyester vulling. Dit is een experiment om de speling van het roerblad weg te halen. Met het vergelijken van de andere Hydrovane’s in de haven is de speling nog heilig maar ben er niet meer tevreden over. Na enig wrikken komt de as los uit de holte en boor een gat door het roer om het water uit het gat te laten als ik het roer weer terug zou plaatsen. Tevreden over het eerste resultaat maar moet eerst maar eens een 1000 mijl varen of de operatie echt geslaagd is.

Toch smaakt het fietsen naar meer en begeef me weer in het rad van avontuur, de heksenketel met de mensen met een eeuwig leven, de scooters die opgevoerd door de stad knallen, de bestuurders met helm maar hun kinderen mogen onbeschermd meerijden. Het eeuwig leven wordt op deze wijze doorgegeven?

De klimmende weg naar de verschillende lodges, terug over de parallelweg naar de haven, een doorsteek in het lintdorp en kom ineens een straat tegen met diverse buddhistische tempels. Enkele bewoners blijken voor zichzelf te zijn begonnen in de leer want de schamele bewoning wordt gecombineerd met een prachtige tempel in de tuin. Van hieruit naar het strand met de strandtenten maar heb geen zin in het steeds weer aangesproken worden en peddel terug naar de Queen B om in de kuip een boekje te lezen. Vreemd om hoog en droog op de bank te zitten terwijl de Queen B vast gestut in het gras staat. De Ark van Noah in aanbouw.

De avond met een biertje de zon naar beneden kijken met de vaste stamgasten van de jachtclub Medana Bay Marina.

Traditionele Sasaks op Lombok

Zondag, 28 januari 2024

Medana Bay Marina

Medana is een lint-dorp en de huizen staan aan de drukke weg, gelukkig met enige ruimte maar het blijft gevaarlijk en moeilijk oversteken. Met de fiets maak ik een rondje door het dorp voor wat afleiding. Het is levensgevaarlijk om hier te fietsen want zonder enig inzicht slaan de scooters linksaf weinig rekening houdend dat ik mijn weg graag zou willen vervolgen, met hard in de remmen te knijpen zijn de botsing van een snijding te voorkomen. Een oudere man met zondagse hoofdbedekking ziet me helemaal niet en is te lui om zelfs maar zijn hoofd te draaien. Ik kies voor lijfsbehoud en neem het recht maar niet in eigen hand, anders dan eens hartgrondig de man op zijn plat Bosch uit te schelden. Het is niet netjes maar deze keer moest het eruit. De man doet net of hij het niet gehoord heeft, maar ik weet zeker dat hij enkele woorden bijgeleerd heeft.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee en houd mijn omgeving angstvallig in de gaten. Lombok is arm, de huizen zijn in slechte staat. De karren met streetfood zijn onbeschilderd kapot en geven tekenen van jarenlang gebruik. Nooit vernieuwd en verwacht dat de kaart van het menu ook nooit aangepast is. Het dagelijks leven staat hier stil terwijl iedereen een scooter of telefoon heeft. Gadgets zijn belangrijker dan het verbeteren van het huis, kwaliteit eten en kleding, geld verdienen zonder te kijken naar de dag voor morgen. Het is een samenleving van het nu en vooral niet druk maken.

Via de drukke winkelstraat naar de weg met de resorts. Een vijf sterren resort met golfbaan, twee andere mooie luxe parken en op de punt een Indonesisch beheerd terrein waar je op kapotte stoelen en vuile slaapbanken over de schitterende baai kunt uitkijken. Wat een verschil tussen rijk en arm, met hetzelfde uitzicht.

De lokale bevolking bestaat voor 95% uit de Sasaks, een onorthodoxe moslim gemeenschap met animisme en Balinese-Hindoeïstische invloeden, het is hier heel wat verlichter dan de Soennitische gemeenschap op bijvoorbeeld Java.

Waar is mijn waterslang op de Ovni 45

Zaterdag, 27 januari 2024

Medana Bay Marina

Donkere wolken hangen boven de Marina. De moesson heeft vannacht twee uur lang zich van zijn beste kant laten zien zodat het geroep van de Iman overstemd is geraakt. De mannen willen gaan verven maar dat heeft voor mij geen zin en zet ze aan het werk met de rvs-poets klus. De warmte neemt snel toe en de donkere wolken verdampen tot een strakblauwe lucht. Het zal vanmiddag prima weer zijn om te verven. De boot van de fransman wordt omgeven met een ware werkploeg en iedereen is druk met niets en misschien tot iets. De fransman met zijn vriend lopen druk om de boot en willen de steunen wisselen om onder de steunen alvast de verf te smeren voordat deze in het water gaat. De gele botenkar komt met een alarm piepend geluid aanrijden en zet de stempels onder de romp van de Un Jour.

Ik ben blij dat de buurman weg is, het geeft rust op de boot en rust voor de mannen die aan het werk zijn. De middag wordt besteed aan het schilderen en merk plots dat mijn waterslang die ik zo gedienstig uitgeleend heb meegenomen is door de Un Jour. Verdorie, probeer nog snel naar de waterkant te lopen maar de boot is vertrokken.

Met meetstok meet ik de apparaten uit voor twee nieuwe dashboards. De apparaten zijn in de loop der tijd veranderd en hebben allemaal een afwijkende maat. De marifoon uit Australië zat met een houten plankje tegen de muur geplakt. De radio was kapot en het gat met een doekje dicht gemaakt. De BenG computer navigatie klok was met een dekseltje en tegeltje verborgen in het paneel zodat het een allegaartje was. In Nederland twee nieuwe kunststof paneeltjes gehaald en nu inmeten. In de avond sla ik de borrel over en ga door met werken in de langzaam afkoelende kajuit.

Visum in paspoort

Vrijdag, 26 januari 2024

Medana Bay Marina

Ineens een drukte van belang bij de boot van de buren, er wordt al enkele dagen aan de antifouling gewerkt maar nu beginnen de schoonmaakactiviteiten van het dek. De Fransman komt zelf ook kijken en geeft met een exemplarisch saggerijnig gezicht aanwijzingen. Net alsof het allemaal te veel is en op een wijze van "dat weet je toch wel" worden de ingehuurde Indonesisch hulpen aangestuurd. Beetje vreemd want mijn ervaring is dat deze mensen heel goed weten wat ze doen, misschien een beetje langzaam maar ben niet ontevreden. Met een geforceerd vriendelijk gezicht komt hij vragen om de waterslang van mij te lenen. Natuurlijk geen probleem en al snel stuift het water rond wat heerlijk verkoelend is.

Mijn mannen vegen en schuren over de nog goede antifouling alsof alles er af moet. Nog eens duidelijk maken om licht op te schuren en doe het enkele keren voor. Het goed aanpakken en kaal maken zit zo in hun hoofd dat het moeilijk om de oud anti-fouling met zorg te behandelen. Bijna iedereen wil al de oude verflagen eraf hebben en dat is een heel vervelend werkje. Bij mij is de verf nog goed en alleen licht afschuren en daarop de anti-fouling opbrengen is voldoende. Ik had gerekend op alleen de ochtend schuren en de middag verven maar deze vlieger gaat niet op. De werkzaamheden gaan bij deze temperaturen twee keer zo langzaam zodat alleen het licht opschuren de hele dag gaat kosten.

Visum of verblijfspapieren zijn een alledaags onderdeel van het gesprek want je hebt nogal wat mogelijkheden en een foutje maken in de keuze is duur. Eén dag te laat kost je al snel 60 euro per dag en het verbod om nog ooit eens terug te komen. Zo heb je een 30 dagen met 1 keer verlengen mogelijkheid, 60 dagen maar met 1 keer binnenkomen, een 180 dagen visum en een jaar. Hoe langer hoe meer documenten en problemen. René is 180 dagen hier en moet even het land uit om opnieuw een visum aan te vragen. De keuze is gevallen op Kuala Lumpur zodat Theresa en René de taxi en vliegtuig nemen voor een weekendje Maleisië. Voor Theresa is het erg warm op Lombok en krijgt warmte-uitslag op de bene wat behoorlijk jeukt. Ze is niet de enige want zelfs de lokale bevolking heeft het probleem. Ik zwaai ze uit en voel me even alleen maar word al snel opgevangen door Darryl en Eric.

De wind heeft de laatste dagen flink doorgestaan uit een niet gewoonlijke hoek. De hoge golfslag en de wind zorgen voor een flinke zandophoping bij het strand maar ook de bootramp van de haven. Met man en macht worden vrachtwagens vol met zand afgevoerd om de mogelijkheid tot het in- en uithalen van de schepen mogelijk te maken. Een lokaal komt bij me klagen dat het zand van zijn terrein nu hier ligt. Verongelijkt zegt hij dat hij terrein kwijt is en dat dit nu een beetje zijn terrein is. Het is maar net hoe je het bekijkt zullen we maar zeggen. Iedereen voelt zich nu benadeelt.

De warmte en de activiteiten eisen steeds meer hun tol van mijn conditie. Snel moe, pijn in de rug, slecht slapen en alles voelt me te veel. Liefst zou ik niets willen doen maar dat zit niet in mijn systeem zodat ik de makkelijke klusje oppak die niet zulke hoge fysieke inspanning vraagt. De stekker in de kuip voor stuurautomaat inbouwen, controlepaneeltje voor de generator bouwen en de kiel beter en in etappes opvullen met epoxy.

Rond 1600 uur stuur ik de mannen weg en ga mezelf trakteren op een biertje in de bar. Met een gado gado (groenten met pindasaus) praat ik met Eric en Darryl de uurtjes door om rond 20.00 moe naar bed te gaan.

Certificaat

Donderdag, 25 januari 2024

Medana Bay Marina

Wat liefde al niet te weeg kan brengen zoals het wisselen van het geloof. Peter ontmoet na heel wat omzwervingen zijn nieuwe liefde en wilde graag trouwen. Een islamitische dame wordt niet geacht te trouwen met een christen zodat de procedure om islamiet te worden verplicht is om het huwelijk te bezegelen. Het blijkt maar een simpele formaliteit en Peter staat voortaan als islamiet geregistreerd. Eén keer per jaar naar de moskee en je hebt de vrouw van je dromen. Zich bekeren tot de islam gaat zoals gezegd gemakkelijk. Het volstaat om een korte chahada of geloofsverklaring luidop te zeggen in het bijzijn van éé of meerdere imans. De geloofsverklaring luidt als volgt: Ash-hadoe allaa ielaaha iella llaah, wa ash-hadoe anna Moeh'ammadan rasoeloe laah'. Zo dat is eruit.

Twee kinderen als tweede leg en iedereen lijkt gelukkig. Zijn eerste vrouw wilde Australië niet meer uit en Peter koos voor carrière, het geld en avontuur in de mijnbouw. Vooral de kopermijnen in Indonesië waren logistiek een uitdaging en ik hoor de verhalen met mijn hart voor metalen met veel interesse aan.

Vanochtend als een brave hardwerkende man weer aan de gang en krijg enkele keren de opmerking dat ik het wat rustiger aan moet doen, maar dat lukt me niet en wil het graag af hebben. De maandag staat voor mij als een huis om in het water te gaan maar waarom? Niemand die zich drukt maakt als het wat later is. Toch maar weer poetsen met slijpmachine boven het hoofd om klaar te zijn voor de hulp die morgen komt. Het is zoals bij veel vrouwen die beginnen de dag voor de schoonmaakster komt te poetsen omdat ze zich schamen dat het een bende is.

Om 12 uur stoppen want Peter, de eigenaar, heeft alle zeilers en personeel uitgenodigd voor de lunch. Prima eten en hij blijkt jarig te zijn zodat het een feestelijke verjaardag is met al het personeel en gasten. Ik merk dat sfeer tussen Boss en personeel heel goed is en dat is leuk om te zien. De taart met twee kaarsje blijkt niet aan te krijgen maar dat mag de pret niet drukken, overigens ze komen 73 kaarsjes tekort want de eeuwige kwiek lijkende Peter is 75 en volop in de running. Van de vroege ochtend tot de late avond spurt hij over het terrein, vol met plannen zoals de mogelijkheid om een twee flinke dammen te storten om zo een jachthaven te kunnen bouwen. Ik vraag me af hoe zijn 30 jarige dochter, als opvolgster, erover denkt, wel actief aanwezig mar ze laat zich weinig zien.

René maakt de reparatie af van de dinghy en we lopen naar de stad om wat boodschappen te doen. Geld wisselen bij de bank waar een stapel formulieren ingevuld moeten worden, zodat je afvraagt waar blijft deze papierwinkel en wat doen ze ermee? Bij de ijzerwinkel wat verf, epoxy, kwasten en andere kleine dingen lopen we terug naar de haven waar we ik met de steekwagen nog snel wat bier en cola weet te scoren bij een regelaar bij de buren van de haven. Een heel verhaal en de man laat met trots zijn boot zien. Een boot om met gasten te vissen of transporten te varen naar Gili Air. Een druktemaker van jewelste maar ziet overal brood in.

Op en neer varen met water, bier, gasflessen etc

Woensdag 24 januari 2024

Medana Bay Marina

Wat voel ik me beroerd, de vermoeidheid van het te lang door blijven gaan om het af te krijgen, speelde me vannacht op. Pijn in de arm, ongedurig draaien om een goede plek in het opgestopte kussen te vinden. De moskee laat zijn gebrek aan zangtalent horen en jaagt me niet de moskee in maar naar de klus van de Queen B.

Slijptol in de hand baantjes polijsten en poetsen, het steeds weer opbouwen van een soort steiger met de houten balken. Sjouwen en stapelen, weer een metertje met de jammerende polijstschijf van de machine, regelmatig natspuiten van het oppervlak want anders koekt de polijstpasta aan.

René legt zijn dinghy achter de Queen B en ontstaat een mini werf op een grotere werf, want de buren zijn nu ook volop aan de gang om aanstaande zaterdag in het water te mogen. Het verloopt allemaal heel prettig en over en weer worden de waterslang, stroom en schuurpapier uitgewisseld. René helpt me enorm met zijn voorraad poetsmiddelen en schuurschijven op de slijptol. De Queen B komt langzaam met glimmende wangen uit de strijd.

Een kop koffie in de bar, een hapje en besluiten om vanmiddag wat onderdelen bij elkaar te gaan sprokkelen. Ik wil wat resin hebben om de kiel te repareren en wat polyester om de windvaan spelingvrij te maken. Blij als kleine kinderen komen we de winkels uit want de missie is volledig geslaagd zodat we bij een koffiebar een ijskoffie halen. Het ziet er allemaal wat beter uit dan de werkelijkheid maar hebben het naar ons zin. Een pizza voor Theresa en René, voor mij een gewone nasi goreng.

Terug naar de boot waar ik nog snel de schuurmachine ter hand neem en een aanvang neem om de kiel te repareren wat helaas mislukt. In de avond lopen we over de boulevard waar we aangesproken worden om bier te kopen. Dat is gemakkelijk. We staan op de ontvangstplek voor het transport naar Gili Air waar de lege kartons met bierflessen terug gebracht worden, de gasflessen worden vanuit de boot in de zee gesmeten en aan de vloedlijn weer opgepikt. Een drukte van belang en mijn recycling-hart leeft weer op als de grote balen met karton aan land gebracht zie worden

De boulevard ligt er verlaten bij en de meeste kiosken zijn gesloten. De zakjes met limonade poeder klepperen in de wind, de dames achter de toonbank hebben het te druk met de aandacht vragende kinderen. Bij een Chinese meneer drinken we een uitstekend uitgeperst sinaasappelsap. Dan toch maar terug naar de haven waar we de avondmaaltijd gebruiken. De zeilers komen allemaal bij elkaar en het is op deze manier met alle verschillende verhalen weer gezellig.

Na 5 schroeven in 1 jaar tijd, de oplossing?

Dinsdag, 23 januari 2024

Medana Bay Marina

Zeulen met de koffer in de vroege ochtend over het verlaten terrein. Met het licht van de opkomende dag, kon de slaap niet vatten, sjouw ik de inhoud in etappes naar boven op de wankele bamboe trap die ze me gegeven hebben. De schroef laat ik beneden want deze wordt het eerste project om te installeren.

De bijboot uit de bakskist en de buitenboordmotor. Trapje af en met de steekwagen naar de steiger brengen om deze op te pompen en ter beschikking geven aan de Blue Spirit want de dinghy van René is lek en moet goed drogen voor reparatie. Met jetlag in de benen sta ik al snel te dampen en voel het gebrek aan conditie. Terug naar de Queen B.

De koffer vol rotzooi, is voor een boot een zucht, plaats genoeg, want al snel liggen de verschillende onderdelen op zijn plek. Het is wel zo aardig te wachten op René om de schroef te installeren, zodat ik de gereedschappen alvast naar beneden haal. Alles ligt klaar als de hoofdingenieur zich meldt met fris kapsel en nieuw T-shirt.

De installatie vangt aan en lopen al snel tegen het feit dat de spie, die de schroef fixeert, iets te breed is en vooral te hoog. Schaven en veilen en schuiven de schroef uiteindelijk over de spie. Met de moer draaien we het glimmende goud aan en vraag aan René nog een tikkie meer want ik wil deze echt niet verliezen. De consternatie is groot als blijkt dat de schroef niet meer in de vaanstand te krijgen is. Dat is vreemd en voor mij de enige conclusie dat de iets te hoge spie de wand indrukt van de schroef en hiermee de tandwielen binnen blokkeert.

Losmaken die handel is de enige remedie en dan kijken hoe deze dan reageert.

Dat lijkt simpel maar er is geen beweging in de schroef te krijgen en slaan met hamer en beschermingshout tegen de propeller die geen krimp geeft. Met een poelitrekker, tieribs en slangklem om de poelitrekker op zijn plaats te houden, weten we de schroef na een uurtje los te krijgen. Nu deze los is werkt de schroef volledig naar behoren zodat mijn theorie de juiste moet zijn. Opnieuw erop en niet zo vastdraaien, de moer in de schroef en de fixatie-bouten erop met de anode als borging.

De Queen B is weer compleet en met bewondering kijk ik het glimmende ding aan. Wat zal het gaan worden en zie me al die schepen al voorbijvaren. De wens is de vader van de gedachte want een IP380 is gewoon niet vooruit te branden, met of zonder verstelbare schroef.

Met de poetsadviezen van René ga ik aan de slag en sta urenlang met een 5 kilogram slijptol boven mijn hoofd te werken in de brandende zon. Het is niet alleen de zon die je sloopt maar vooral de klamme warmte van de moesson buien die af en toe voorbij komen.

In de vroege middag heb ik het wel gezien met al die klussen en lopen we met zijn drieën, Theresa, René en ik naar het dorp. Geld pinnen, kleine boodschappen en eten opnieuw in het restaurant van gisteren. Prima eten en de herkenning van die vermaledijde Blanda’s is hartverwarmend.

De scooters rijden als dwazen, met recht vooruit denderende vrachtauto’s en auto’s. Het recht van de sterkste, zodat je als brave voetganger op het wandelpad het onderspit lijkt de delven. Goed oppassen ook al loop je op de stoep want de scooters hebben geen enkel respect voor geijkte fietspaden, trottoirs of doorgaande weg.

Oh ja, ook graag even opletten voor de onverwachte gaten in het trottoir want het stappen in een kuil ligt op de loer en zeker nu de dag avond wordt.

Het eerste Pakistanse leger

Maandag, 22 januari 2024

Medana Bay Marina

Bij het ontbijt ontmoet ik Peter die de eigenaar blijkt te zijn van de Marina. Van Engelse ouders maar door het werk van vader in het Engelse leger, is hij in Pakistan geboren en zijn zuster in India. Vreemde combinatie maar krijgen al snel een gesprek want de plaatsen die hij noemt zijn ook bekend bij mij. Herinneringen ophalen is leuk en ook mooi om te zien wat ervan geworden is.

Inmiddels 75 jaar en gesetteld met het eigendom van een Marina op Lombok. Het probleem van de koffer op tafel gelegd en hij begint allerlei adviezen te geven aan de Indonesische medewerkers. Ze krijgen de opdracht om te bellen naar het nummer op de meegegeven brief. Arno en collega maken zich niet zo druk want het blijkt bij Singapore Airlines vaker voor te komen en de koffer zal wel nagebracht worden. Mijn vragen zijn proactief en toch bezorgd zoals wie betaalt de belasting op de ingevoerde goederen. Niemand die het weet en het advies is gewoon afwachten.

Lombok is warm en de temperatuur loopt al snel op naar een 34 graden met af en toe een bui. Het was verwacht want de moesson periode is aangebroken en dat is een perfecte combina om zowel binnen het hemd als buiten het hemd lekker nat te worden. Gewoon laten gebeuren en aan de slag met het onderhoud van de Queen B. Rene staat me met raad en daad als ook met spullen bij om de poetsklus van de romp aan te pakken. Eerst schuren, dan polijsten en dan nog enkele stappen die voor de komende dagen gaan gelden. Ik kan geen steiger vinden zodat met wat stapelen van blokken wat hoogte gemaakt kan worden en sta met slingerende bene en een schuddende machine op een wankele plank. Het gaat allemaal goed maar je leert het balanceren in het leven weer terug.

Kapot moe, met stijve armen vanwege het gewicht van de poetsmachine en deze honderden keren op en neer halen. Resultaat is verbluffend en dan ook nog een kritische Rene die met gefronste wenkbrauwen mijn romp inspecteert. Met plantenspuit maakt hij de romp nat en spuit me ook nat om te beschermen tegen de brandende zon.

Rond 16.00 en wandelen door de stad om boodschappen te doen en bij het mooie restaurant met de duizend lampjes te gaan eten. Verrast door een mooie gegrilde vis met wat groenten genieten, maar verzwijg de pijn in mijn armen. Zal met een paar uur slapen wel goed komen denk ik.

De telefoon piept op met een Whatsapp bericht en de chauffeur met koffer blijkt onderweg. Ik ben direkt klaarwakker en loop naar de portier waar de auto al klaar staat om de koffer te overhandigen. Met ingehouden blijdschap neem ik de koffer over en voel direkt aan het gewicht dat er niets ontbreekt. Schroef is veilig en bij navraag blijken er verder geen kosten te zijn. Dit is een geweldige meevaller in het zwarte scenario die ik voor ogen had. Eind goed al goed.

Lombok, het eiland met meer dan 1000 moskeeën

Zondag 21 januari 2024

Lombok

Reikhalzend kijk ik over de lange rij voor de Immigratie en zie de band met de koffers op gang komen. Nog lang niet aan de beurt want een echtpaar moet laten zien wanneer hun terugreis is en dat ticket krijgen ze niet uit de telefoon getoverd. Een grote file bouwt zich en niemand van de immigratie die zich druk maakt en laten niemand verder door. Eerst het ene afwerken dan het andere ondanks de verstopping. De band houdt op met het ophoesten van koffers en enkele mensen van de luchthaven hebben de koffer van de band gehaald.

Met een ingehouden dankjewel voor de stempel in het document loop ik naar de collectie koffers waar mijn gouden schroef niet aangekomen is. Een ingehouden nondeju, maar weet uit verleden dat het helemaal geen zin heeft en wordt keurig netjes door de medewerkers van LOP geholpen en dat mijn koffer morgen aankomt. Ik klaag wat over het op en neer rijden en direkt biedt de man aan dat de koffer gebracht zal worden aanstaande dinsdag.

Mag zonder koffer langs de douane en moet hier met een vreemde procedure van allerlei gegevens een QR-code produceren en mag door naar de scanner met mijn rugzak en handtas. Geen probleem maar wel voor de mensen voor me die via de gescande inhoud extra belasting moeten betalen bij de kassa BTW. Dat zou me natuurlijk met mijn koffer ook overkomen zijn met de verzameling onderdelen en schroef.

Met veel vragen in de taxi, laat ik me naar de Marina brengen. Bij het onderhandelen heeft men een foutje gemaakt en word ik veel te goedkoop afgezet bij de jachthaven door een sikkeneurige taxichauffeur. Met een extra fooi klaart zijn gezicht op en gaan we weer als goede vrienden uit elkaar.

Natuurlijk even rond de Queen B lopen die er prima uitziet en ook binnen ziet het er droog en zonder een spoor van schimmel goed uit. Melden bij Arno en wordt door verschillende mensen herkent en welkom geheten. Dan maar eerst een verdiend biertje ondanks het vermeende verlies van de koffer. René ligt niet voor de wal geankerd maar komt met de dinghy vanuit een andere haven. Een uurtje later is het weerzien allerhartelijkst, maar kan zijn bestelde spullen niet overhandigen want de koffer heeft ook zijn onderdelen ingeslikt.

De kamer op het Marina terrein staat voor me klaar zodat na een douche en kennismaking  van enkele nieuw aangekomen zeilers snel een gevoel geeft van thuiskomen. De moskee geeft de kans aan enkele gastzangers die het er nog slechter afbrengen dan de Iman. De honden slaan aan, de vissen springen boven water en zie zelfs enkele vissers vertrekken naar zee. De weekend mensen komen met een hengel naar het dok om een visje te vangen maar zie zonder beet weer vertrekken. Kofferloos ga ik naar mijn koffer en ben benieuwd of dit wel goed komt.

Singapore

Zaterdag, 20 januari 2024

Vlijmen – Singapore

Met zware koffer en een visum op zak word ik weg gebracht door Jacqueline naar schiphol. Onderweg valt de drukte mee maar bij het opdraaien naar Park and Kiss staan er lange rijen met auto’s. Wort er zoveel afgekust of vertrekken er zoveel reizigers? De koffers ratelen door de hal, mensen gesticuleren druk onder de vluchtschema’s. Ieder zoekt zijn rij op om koffer kwijt te raken en om de laatste documenten bijeen te sprokkelen.

Al snel word ik geholpen en zet mijn zware koffer met goudkleurige messing schroef op de band. Twee tickets worden uitgereikt en krijg de boodschap dat de lounge niet beschikbaar is wegens verbouwing. De alternatieve lounge is 15 minuten lopen van de gate zodat ik braaf in een koffiebar ga zitten om de laatste berichten te versturen. Precies op tijd vertrekt het vliegtuig en krijg de slaap niet te pakken zodat met steeds soepiger ogen een film bekeken wordt.

De buren liggen heerlijk weggedoken onder een dekentje en neem aan dat het filmdoek voor hen achter de oogleden zit. Op tijd geland en spoed me naar het volgende vertrek. Een uur de tijd, maar de tijd is toch krap omdat er twee keer met een shuttle verplaatst moet worden om bij de vertrekgate aan te komen bestemming Lombok. Ik kan direkt instappen en vind een stoeltje met beenruimte van een gemiddelde indonesier waar het moeilijk is om de knieen recht vooruit te houden. Het is maar 3 uur zodat het te doen is.

Manoir Nourrissat

Maandag, 1 januari 2024

Vlijmen,

Voor alle lezers de beste wensen voor 2024 en de start van een positief spannend jaar. Zo die is eruit en kunnen nu de verhalen weer aan elkaar gaan breien. Mooie vooruitzichten zoals de plannen voor de reis naar Indonesië en de landen daaromheen. René is op Lombok achtergebleven om een oogje in het zeil te houden en te wachten op zijn opstapper. Regelmatig contact zorgt voor een verbinding en blijf op de hoogte van de aankomende en vertrekkende schepen. De warmte straalt letterlijk en figuurlijk van het WhatsApp berichten af want wij hebben het fris en extreem nat terwijl de hitte met iets te weinig regen, daar de situatie is.

De reis zal door de trouwerij van de jongste zoon in tweeën geknipt worden en we besluiten dat ik alleen naar Lombok terugga om de Queen B helemaal topfit te maken. Een schroef met zeilvaan-stand, en heel veel reserve dingen zoals afwijkende schroefjes, boutjes, lagers, elektronica, cadeautjes, luchthappers en nog heel veel meer.

In de afgelopen maanden de zorgen voor de verbouwing bij mijn vader veroorzaakt door waterschade, de afwikkeling van fiscale tijdslimieten en de opbouw van een gedegen basis voor de jeugd om het bedrijf verder te ontwikkelen. Zeilen met mijn zoon maar ook met Jim, proberen we tochtjes te gaan zeilen die net als het golfen continue van de regen in de drup vallen. Een reisje naar Frankrijk om het prachtige huis van mijn broer te bezoeken. Spannend om te zien hoe mensen hun leven durven omgooien en van een management coach-bureau als beste opleider van Nederland, een patron te worden die appartementen gaat verhuren. Vrienden die het op prijs stellen om wat raad te vragen maar ook met vroegere collega’s nog eens borrel met herinneringen heb opgehaald. Het is als te druk ervaren maar wel noodzakelijk geweest zodat ik al die tijd weer uitgekeken heb naar de klussen die er aan gaan komen. De warmte van Indonesië, zoals de temperaturen en de mensen.