Ik hoef me voortaan niet meer te scheren

Donderdag, 16 juli 2020

Papeete

De laatste dag van het lange verblijf op de Queen B. Januari aan boord gekomen en half juli huiswaarts. Dit is voor vele zeilers hier in de omgeving de normaalste zaak van de wereld om hooguit 1 keer per jaar naar huis te gaan maar voor ons is het de langste periode zonder de kinderen, familie en vrienden.

Vooral met de veranderde wereld ben ik benieuwd hoe de ervaringen en de emotionele gemoedstoestand thuis is. Ik kijk ernaar uit maar voel ook weerstand want hoe ontwikkelt de tweede golf corona en kunnen we dan nog terug.

Met het hoofd vol van wel en wee begin ik met het weghalen van de losse onderdelen op het dek zoals bulletalie, lierhandels, hengel en los touwwerk. Snel de winkel in voor een paar schroeven om de uitgerukte klamp vast te zetten.

De klamp is vervormd en kromgetrokken tijdens de storm en de swell op Paaseiland. De schroeven steken krom in het houtwerk maar hebben het gehouden zodat deze geen hoge prioriteit had. Toch bezig met deze schroeven pak ik meteen de overbrugging van de elektra van de lier aan. Kenmerk van een oude vent is dat deze tien karweien tegelijk aanpakt omdat dit zo efficiënt lijkt. Je begint aan de klamp te schroeven, trekt de draad van de ankerlier los, maakt de elektrakist open voor een vervangdraad en je ziet een plastic zakje met schroefjes, loop naar de besteklade en haal een schaar, zet meteen een ketel water op voor de koffie, naar de kast met kabelschoenen zie je dat de boormachine niet goed in zijn kist zit en ruim dit op, van de kabeltang naar de kajuit om het water zacht te zetten en pak de telefoon om het weerbericht te controleren. Kunnen jullie het nog volgen? Ik was bezig met de schroef van de klamp. Voorgaande is allemaal senioren efficiency.

 Twee uurtjes later klamp met nieuwe schroeven en met kit in het dek, de ankerlier met een nieuwe draad, koffie, kast met gereedschap opgeruimd, koffiegezet, kaarten en logboek met almanak opgeruimd, vloer geveegd, keuken schoon en nog heel wat meer van dit soort karweitjes waar je een voldaan gevoel van krijgt zoals een kloppend gevoel in de voet.

De havenmeester loopt over van behulpzaamheid en accepteert de verklaring dat er oppas is aan boord. Van de havenmeester naar Javi die al niet meer op de boot is maar ik ga ervan uit dat alles geregeld is. Op de steiger komen we een Nederlander tegen die iets verder in de haven ligt en hebben een gezellig praatje en onderweg op de steiger komen we op de valreep ook de Sugar Shack Christien tegen. Twee slappe Corona Hugs als verwelkoming. Ik ben nu al die uitbundige klapzoenen van mijn vroegere tantes aan het missen.

Als kleine jongen met natte wangen van de zoenen, haar in de war van de aai en een tintelend gevoel van de kneepjes in de wangen ben ik nu na twee maanden corona, al heftig aan het missen. Dat waren nog eens tijden.

Moe van alle voorbereidingen en de geslaagde missie van een leeggegeten koelkast gaan we in de avond naar de Italiaan voor een eindelijk eens uit eten. Een keer per halfjaar op restaurant, is niet te veel.